هوش مصنوعی: از این پشیمانی که نتوانستم در خاک خانه‌ات سکونت کنم، اشک‌هایم چهره‌ام را شسته و غبار تنم را پاک کرده است.

هوش مصنوعی: من در شگفتی‌ی زیبایی تو هستم و این تعجب نیست اگر خاک قبری از آتش دل من پر شود.

هوش مصنوعی: غم و مشکلات مانند طوفان و گرداب نیستند، بلکه فقط چند نفر در این بیابان گرداگرد من هستند.

هوش مصنوعی: آیینه چگونه می‌تواند زیبایی چهره‌ام را درک کند، وقتی که تو را می‌بیند و چهره‌ات همچون ماه است؟ فقط می‌تواند تصویر روشنی از من را نشان دهد، نه زیبایی واقعی تو را.

هوش مصنوعی: از ضعف بدنم صدایی نمی‌زنم، بلکه نگرانم که گردنبند غم تو ناگهانی بر گردنم بیفتد و من از آن بی‌خبر باشم.

هوش مصنوعی: من در آتش غم‌هایم می‌سوزم و‌ شبستان زندگی‌ام را تاریک کرده‌ام، اما آسیبی به من نرسیده و پیراهنم پر از خون است.

هوش مصنوعی: من از غم و اندوه خودم نمی‌میرم؛ زیرا دیگران و محبوبم هیچ خبری از مرگ من ندارند و در غصه‌هایشان غرق شده‌اند.