هوش مصنوعی: ای دل، به زیبایی چهره‌ات، چشمانم را پر از اشک کن و پرده‌ی چشمانت را در برابر نور آفتاب بگشایی.

هوش مصنوعی: نسیم، که بگوید از بی‌قراری ما، آن گل تازه را درنگرانی و اضطراب بیندازد.

هوش مصنوعی: ما بدن‌مان مانند نقابی از خاک است و چهره جان در زیر آن پنهان است. اگر تو تمایل داری که این پرده کنار برود و حقیقت آشکار شود، باید این نقاب را کنار بگذاری.

هوش مصنوعی: میان من و تو، خودم حائلی است؛ بیا و نوری از چهره‌ات بر این حائل بیفکن.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که محبت و توجه به کسی، گاهی ممکن است برای انسان مضر باشد. شاعر می‌گوید: زمانی‌که به کسی توجه می‌کنی، ممکن است او مانند سگی بی‌وفا شود و در مقابل محبت تو، سنگدلی و بی‌توجهی نشان دهد. به همین دلیل، بهتر است از او اجتناب کنم و سنگی به سوی او پرتاب کنم تا از فاصله دوری بمانم.

هوش مصنوعی: من از بی‌رحمی تو به شدت آسیب دیده‌ام، لطفی کن و گاهی با نگاه محبت‌آمیزت به من رحم کن و به حال خرابم نگرانی نشان بده.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی درباره عدم دخالت یا فضولی در کارهای دیگران صحبت می‌کند. گوینده می‌گوید که چرا باید به زندگی دیگران و مشکلات آنها توجه کنیم، در حالی که خودمان نیز در مشکلات و عذاب‌های خودمان غرق هستیم. به عبارتی دیگر، بهتر است به جای فضولی در زندگی دیگران، به وضعیت خود توجه کنیم.