هوش مصنوعی: ای دل، تا کی باید به خاطر زیبایی‌های ظاهری در بند باشی و در دام مشکلات گرفتار شوی؟

هوش مصنوعی: گاهی به یاد آن لب‌ها اشک‌های سرخ مانند لاله می‌ریزم، زیرا که از غم آن ابروهای خمیده دوگانه در رنج هستم.

هوش مصنوعی: ای پری، مرا از کوی خودت نران، چرا که هر لحظه به من یادآوری می‌شود که چقدر تنها و آشفته‌ام. بگذار در جایی شفا پیدا کنم، جایی که بتوانم آرامش بیابم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم فاصله‌ام را از تو تحمل کنم، از سرنوشت می‌خواهم که بدون تو نباشم و هر کجا که باشم، یک لحظه هم از تو دور نباشم.

هوش مصنوعی: در مسیر تو تلاش می‌کنم، اما از ناتوانی‌هایم آگاه هستم. با این حال، می‌توانم در این راه همچون باد صبا با تو همراه باشم.

هوش مصنوعی: من هرگز عشق تو را رها نخواهم کرد مانند حبابی که از سطح آب بیرون نمی‌آید، مگر روزی که جانم را در این عشق فدای تو کنم.

هوش مصنوعی: من از درد و دل‌تنگی عشق به آرامش و رضایت فکر می‌کنم، اما وقتی که بدون درد و رنج باشم، آن آرامش واقعی را احساس نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: ای جدایی، در گوشه‌ی غم من را هلاک نکن. بگذار تا با این حال بسوزم و شب‌ها مانند شمعی در این تاریکی، اشک بریزم.

هوش مصنوعی: اگر لذت‌های راحتی تو باعث شود که من به درد و رنج شوق پیدا کنم و به دنبال درمان باشم، پس این لذت‌ها برای من حرام است.

هوش مصنوعی: چقدر باید ادامه پیدا کند که من بی‌خبر از تو باشم و تو هم از من بی‌خبر باشی؟ تو از من دوری و من در آرزوی دیدار تو هستم.

هوش مصنوعی: هرگز نباید راه عاشقان و زاهدان را ترک کنم، حتی اگر با عشق و زیبایی‌های دنیا زندگی کنم.

هوش مصنوعی: من به دنبال ظواهر و مناسک زاهدانه نیستم؛ بلکه به دنبال حقیقت و اصل قضایا هستم و از گفتار و کردار واعظان که صداقت و پاکی را می‌طلبند، الهام می‌گیرم.

هوش مصنوعی: با سجاده‌ام آراسته‌ام و با تسبیح در دستم می‌خواهم به نمایش ریاکاری بپردازم.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم شناخته شوم و دوست ندارم کسی از وجودم باخبر شود. بهتر است در اوج فقر و نادانی گم شوم تا اینکه در این دنیا شناخته شده باشم.

هوش مصنوعی: من از همراهی افراد نالایق خسته‌ام، ای کاش روزی برسد که بدون حضور کسی با کسی دیگر، فقط خودم باشم و آرامش داشته باشم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم خودم را در یک فکر محدود کنم؛ چراکه همت من آنقدر بالا است که نمی‌خواهم مانند یک مور، برای دانه‌ای ناچیز، زیر پا برویم و رنج ببرم.

هوش مصنوعی: من تصمیم گرفته‌ام که با تلاش و اراده، از حرص و چشم‌داشت کمتر بگیرم و بر روی هر گنج و دارایی که می‌بینم، مانند یک اژدها مراقبت کنم و به دقت نگهبانی دهم.

هوش مصنوعی: همت و اراده‌ام به قدری قوی است که مرا از تمام جهان بی‌نیاز کرده است، و به رغم اینکه از نظر مالی فقیرم، با وقار و عزت نفس زندگی می‌کنم و دوست دارم در کنار پادشاهان همچون یک گدا اما با احترام و شرافت رفتار کنم.

هوش مصنوعی: من خود را به هیچ‌وجه کم‌ارزش نمی‌کنم، حتی اگر در نظر دیگران در مرتبه‌ای پایین‌تر باشم. من در حقیقت از بزرگان و والاگویان هستم.

هوش مصنوعی: هر لحظه که به یاد کسی غیر از علی هستم، زبانم را خاموش می‌کنم و فقط در ستایش او سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: پادشاهی که ستایش او هرگز تمام نمی‌شود، اگر عمری طولانی داشته باشم و به ستایش او بپردازم، باز هم نمی‌توانم حق او را ادا کنم.

هوش مصنوعی: شرطی قرار داده‌ای از سوی خدا که تا زمانی که زنده‌ام، در باغ خوبی‌ها مانند بلبل، شعر و سرود بگویم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به حالتی اشاره می‌کند که گاهی به زیبایی و زینت دنیا مشغول می‌شود و گاهی دیگر به معانی عمیق و قدرتی که می‌تواند قفل مشکلات را بگشاید، می‌پردازد. به نوعی، او در دو دنیای متفاوت سفر کرده و تجربیاتی گوناگون کسب می‌کند.

هوش مصنوعی: گاه مانند پرده‌ای بر گل‌های باغ ظاهر می‌شوم و گاه دیگر مانند رشته‌ای که درهای گوناگون را به هم وصل می‌کند، حرکت می‌کنم.

هوش مصنوعی: گاهی به شفافیت وجودم شک را از آینه وجودم دور می‌کنم و گاهی خود آینه‌ای می‌شوم که نور فیض را به دیگران نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من از ویژگی‌های آن پادشاه سخن می‌گویم، و اگر بخواهم مانند بادی بهاری از بوی خوش او صحبت کنم، به راحتی می‌توانم تمام گل‌ها را با آن وصف کنم.

هوش مصنوعی: به دل خاک پای او نائل گردیده‌ام، مثل کسی که به خضر خوشحال می‌نگرد. دلم می‌خواهد به او کمک کنم تا به آب زندگی هدایت شود.

هوش مصنوعی: من به عنوان یکنفر از اهل وفا و با وفایی در کنار او قرار گرفته‌ام و بودن در کنار او برای من زیبا و دلنشین است.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از محبت و دوستی او کم کنم، زیرا ارزش من از مالک و عمار و بوذر کمتر نیست. چرا باید از کسی دیگر کم‌تر باشم در حالی که صداقت من بیشتر از همه است؟

هوش مصنوعی: ای پروردگار، من به محبت و لطف تو امید دارم و آرزو دارم که در مسیر زندگی‌ام از گمراهی دور بمانم. می‌خواهم در عین ترس از مشکلات و چالش‌ها، به امید و اعتماد به تو زندگی کنم.

هوش مصنوعی: برای من کافی است که در دنیای تو باشم و نیازی به جایی دیگر ندارم. فقط نمی‌خواهم حتی برای یک لحظه از کنار تو دور شوم.

هوش مصنوعی: من از تو در خوشی و ناخوشی ناامید نیستم. اگر به من نیکی کنی یا بدی، باز هم امیدوارم که قابل بخشش و مهر تو باشم.

هوش مصنوعی: برای من کافی است که به این باور برسم که تو در جهانی که در آن زندگی می‌کنیم حاکم هستی و من نیز تابع و پیرو تو هستم.

هوش مصنوعی: به خاطر شکوه و عظمت احکام تو، سر تسلیم را به فرمان و نهی تو فرود می‌آورم و مانند سگی که طوق رضایت بر گردن دارد، می‌خواهم به دستورات تو اطاعت کنم.

هوش مصنوعی: اگر از لطف تو بهره‌مند شوم، می‌توانم از زیبایی‌ها و شادی‌ها بگویم، اما اگر از خشم و قهر تو بچشم، متوجه می‌شوم که آیا سزاوار ستم و ناملایمتی هستم یا نه.

هوش مصنوعی: نه زمانی که دلbroken و رنجیده است، از تقدیر و سرنوشت ناامید نمی‌شوم و نه در خوشبختی و تلاش برای بهبود، از قضا و تقدیر متشکر خواهم شد.

هوش مصنوعی: اگر به من سلطنتی بزرگ دهند، دوست ندارم که برتر از تو باشم؛ بهتر می‌دانم که درگاه تو را کمتر از گدا بدانم.

هوش مصنوعی: اگر من با فرشتگان در محل عظمت تو باشم، نمی‌توانم به اندازه‌ای که با خدام و بندگانت در نزد تو هم‌نشین شوم، همراهی کنم.

هوش مصنوعی: ای کاش بتوانم در این جهان به خاطر لطف تو و به عنوان منبع هر هدف و آرزویی باشم.

هوش مصنوعی: از دریای رحمت و فیض نجف، موجی به من می‌رسد. می‌خواهم با این موج خود را شسته و پاک کنم تا از آلودگی خطاهایم دور باشم.

هوش مصنوعی: گاهی در جمع سایران به زیبایی‌ها و جلوه‌های پیامبر (ص) می‌پردازم و گاهی نیز در میان زایران، در محفل روضه‌ی حضرت فاطمه (س) حاضر می‌شوم.

هوش مصنوعی: از راه درست و راست باشم و پیام‌آور زیبایی‌ها. یعنی باید به آن پادشاه بزرگ، پیام‌آور درگاه امام حسین(ع) باشم.

هوش مصنوعی: من از زین العابدین، باقر و صادق، جویای راهی هستم که بتوانم به نزدیکی خدا دست یابم و از آموزه‌های آنان بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: از خاک بغداد بوی خوشی را می‌گیرم و از سرزمین خراسان خواهان نور و روشنی امام رضا هستم.

هوش مصنوعی: ای جواد، از بخشش تو و از سخاوت هادی، به من بخشی از رحمت عسگری عطا کن؛ زیرا من شایسته لطف و بخشش هستم.

هوش مصنوعی: این اشعار به رویدادی اشاره دارد که در آن در لحظه‌ای خاص، انسان با درک باطنی و معانی عمیق، به سوی حقیقت و زیبایی هدایت می‌شود. در این حالت، در زیر پرچم عدالت و روشنی، فرد به دنبال برقراری تعادل و عدالت در زندگی است.

هوش مصنوعی: ای خدا، چون روزی من را با فضولی پر کرده است، می‌خواهم همیشه از لطف و رحمت علی و خاندانش بهره‌مند باشم و در حالت خوشی و شادابی زندگی کنم.

هوش مصنوعی: من از همان ابتدا که به لطف و رحمت پادشاهان بزرگ بهره‌مند شدم، خواهان این هستم که این نعمت و سعادت از آغاز تا پایان زندگی‌ام همچنان ادامه داشته باشد.