فروغی بسطامی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تو مردمکِ چشمِ منِ مهجوری</p></div>
<div class="m2"><p>زان با همه نزدیکی‌ات از من دوری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نی نی غلطم، تو جان شیرین منی!</p></div>
<div class="m2"><p>زان با منی و زِ چشم من مستوری</p></div></div>

دیوان کامل فروغی بسطامی به کوشش حسین نخعی - تصویر ۱۷۱

دیوان کامل فروغی بسطامی به کوشش م. درویش - فروغی بسطامی - تصویر ۶۵

تو مردمک چشم من مهجوری
زان با همه نزدیکی ات از من دوری
نی نی غلطم تو جان شیرین منی
زان با منی و ز چشم من مستوری

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به معشوقی اشاره می‌کند که با وجود نزدیکی و حضور در زندگی‌اش، از او دور است. او با استفاده از تصویر مردمک چشم، به عمق و احساسات عاشقانه‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید که معشوقش جانش را می‌سازد، اما همچنان از او پنهان است. این تضاد میان نزدیکی و دوری، بار احساسی شعر را سنگین‌تر می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۱۶

رباعی شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: تو مانند مردمک چشم من هستی، اما با وجود نزدیکی به من، احساس می‌کنم که از من فاصله داری و غریبی.

تو مردمکِ چشمِ منِ مهجوری

زان با همه نزدیکی‌ات از من دوری

هوش مصنوعی: ای عشق من، تو جان شیرین من هستی، هرچند که در کنارم هستی و در دید من پنهانی.

نی نی غلطم، تو جان شیرین منی!

زان با منی و زِ چشم من مستوری

رباعی شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها