هوش مصنوعی: ما تحت تاثیر نگاه تو هستیم و از حالتی که به خاطرش بی‌خبرمان، به خواب صبحگاهی رفته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر تو ما را به باد فنا بسپاری، ما سر مویت را به هیچ چیز دیگری ترجیح نخواهیم داد.

هوش مصنوعی: ما حلقه‌ای از شراب و مستانگی در گوش پیر میکده داریم و با این حال، در زندگی‌مان بار سنگینی از مسئولیت و سلطنت داریم.

هوش مصنوعی: خاک این میخانه، سرشار از آب زندگی است. بیا با ما همراه شو که ما همچون خضر، راه را نشان می‌دهیم.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به جلوه‌های زندگی در دنیای مغان (دنیای عشق و شراب) اشاره می‌کند و می‌گوید که در این مکان، خاک، نمادی از تواضع و از خودگذشتگی است. او همچنین به سرکشی و ناپایداری زیبایی‌های دنیوی اشاره دارد و به نوعی به تأثیرات و تنش‌های این زیبایی‌ها بر روح و روان مردم می‌پردازد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه در فضایی پر از رحمت و محبت خدا قرار داریم، اما همچنان بار گناهان ما سنگینی می‌کند و باعث می‌شود مانند کشتی که لنگر دارد، نتوانیم به سوی کمال و سعادت پیش برویم.

هوش مصنوعی: ما دل خود را به چشم‌های سیاه او سپردیم تا کسی نگوید که دل ما تیره و تار است.

هوش مصنوعی: ما در برابر یک کودک، از خود دفاع را کنار گذاشتیم، با این که از مردان جنگی و دلیری هستیم.

هوش مصنوعی: بر چهره گل ریحان زیبایی خاصی نقش بسته و ما هرگز نمی‌توانیم از جاذبه و魅یت آن خلاص شویم.

هوش مصنوعی: قدرت عشق ما را محدود کرده است و نمی‌توانیم از حد خود فراتر برویم.

هوش مصنوعی: زمانی که جمال او را دیدیم، دیگر نیازی به نور خورشید و ماه نداریم.