هوش مصنوعی: ای خدای من، ای کاش آن معشوق سنگدل کم کم به محبت و محبت بیشتری دست یابد و از شدت کینه‌ام نرم و لطیف شود، همان‌طور که آهن می‌تواند در اثر گرما و حرارت نرم شود.

هوش مصنوعی: اگر دامنش را نگیرد، صدای اعتراض من از گرد و غبار بی‌فایده بلند می‌شود. و اگر بر رخسارش نیفتد، آه و حسرت من از آخرین نگاه خواهد بود.

هوش مصنوعی: در هوای خوش بهار به باغ‌ها می‌روم و با تصور زیبایی او در دل خود، گل‌ها را می‌چینم.

هوش مصنوعی: من چه فکری به حال جدایی‌ام بکنم وقتی که در جشن وصالم هستم و چه نگرانی باید داشته باشم از عذاب دوزخ وقتی که در بهشت نعمت‌ها به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر تو رئیس مجلس هستی، من هم عاشق کسی هستم که در سیاه‌روزی به سر می‌برد. اگر تو پادشاه یک کشور هستی، من هم نوکر کوچک‌ترین شخص هستم.

هوش مصنوعی: اگر فرصتی برای گریه داشتم، کسی می‌تواند تصور کند که از آستینم چندین دجله (رودخانه بزرگ) به سمت خاک قدمگاه تو روانه می‌شود.

هوش مصنوعی: من که در باغ بهشت هم مقام و جایگاه والایی دارم، اما در این قفس تنگ و محدود مانده‌ام و افسوس می‌خورم که نتوانسته‌ام از آن بیرون بیایم.

هوش مصنوعی: در دنیای ظاهری و فریبنده، من به عمق معنا پی برده‌ام. اگر تو فقط به زیبایی‌های ظاهری دلبسته‌ای، من تمام وجودم را برای خلق آن زیبایی‌ها فدا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من هرگز نمی‌توانم به حقیقت موضوع پی ببرم و به نتیجه نهایی برسم، مگر اینکه با چشمان خود زیبایی و حقیقت و معنا را مشاهده کنم.