هوش مصنوعی: ای ساقی، امشب کمتر از محبتت به من می‌باش، چرا که تا صبح پیمانه را پر کردی اما به من کم نوشاندی.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان تجربه‌ای از لذت و زیبایی می‌پردازد. شاعر از مسرتی که در نتیجه نوشیدن شراب به دست آمده، سخن می‌گوید و به تأثیر آن بر احساساتش اشاره می‌کند. او همچنین از اجازه‌ای که برای شکار زیبایی‌ها و لذات زندگی پیدا کرده، یاد می‌کند. به طور کلی، این متن حس شوق و حظ از زندگی را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر در شب به من غذا دادی که دل را آرام کند، در صبح نیز از خون دل، مانند یاقوتی گرانبها به من بخشیدی که از جام جمشید نشئت می‌گرفت.

هوش مصنوعی: دیروز تو داستان پیوند و جدایی‌ات را برایم تعریف کردی و هم به من امید محبت دادی و هم ترس از ظلم.

هوش مصنوعی: در عشق، حتی برای یک لحظه هم نتوانستم راحتی را تجربه کنم، چرا که بعد از هر لحظه آرامش، درد و رنج فراوانی به من عطا کردی.

هوش مصنوعی: من که حتی در کوچک‌ترین مسائل نیز از عهد و پیمان تو سرپیچی نکردم، به ناحق مرا با قسم به موهایت مجبور به انتخابی کردی که نمی‌خواستم.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم در نگاه غمگین تو چه جاذبه‌ای وجود دارد که از میان همه ترکان با چشم‌های زیبا، مرا تحت تأثیر قرار داده و به سمت خود کشیده‌است.

هوش مصنوعی: هنگامی که نشانه سبز تو ظاهر شد، از غم و اندوه آزاد شدم و تو با این خطوط زیبای سیاه به من آزادی بخشیدی.

هوش مصنوعی: وقتی قدم در کوی تو گذاشتم، آرزوی من برآورده شد و در همان ابتدا، تمام خوشبختی‌ام را به من عطا کردی.

هوش مصنوعی: زمانی که تو زلف‌هایت را به دور حلقه‌ها پیچیدی، من را در هر یک از این حلقه‌ها به صد شکل و حالت درآوردی.

هوش مصنوعی: گاهی در مکان مقدسی مثل کعبه به من راهنمایی کردی و زمانی دیگر در مکانی مثل کنشت؛ من در یک زمان مسلمان و در زمانی دیگر کافر شدم.

هوش مصنوعی: چون دیدن تو ممکن نیست و تنها می‌توانم در خواب تو را ببینم، پس چرا مرا از خواب عدم بیدار کردی؟

هوش مصنوعی: وقتی زبانم به ستایش سلطان عجم مشغول شد، نام و آوازه‌ای برای من در میان عرب و عجم به وجود آوردی.

هوش مصنوعی: ناصرالدین شاه، درخشش و روشنی تو همانند آفتاب است که هر صبح، روشنایی‌اش را به من می‌بخشد.