هوش مصنوعی: زمانی که چهره‌ی زیبا و روشن تو از لبه‌ی دامن نمایان شد، به نظر می‌رسید که نور درخشان از جیب افق بیرون آمده است.

هوش مصنوعی: هنگامی که چهره زیبایت نمایان شد و زلف‌هایت را کنار زدی، امید من از تاریکی شب‌های غمگین روشن شد.

هوش مصنوعی: صبحی که باید نور دیدار تو باشد هنوز نیامده است، افسوس که شب تاریک دوری آغاز شده است.

هوش مصنوعی: هر جایی که حرفی از زیبایی‌هایت زدم، از قامت و چهره و مو و خط زیبایت، همه جا بوی سرو و گل و گیاهان معطر پیچید.

هوش مصنوعی: خطی که بر لبان زیبای تو نقش بسته، می‌دانی چه ظلمتی را به همراه دارد که از چشمه حیوان سرچشمه گرفته؟

هوش مصنوعی: از روی خاک شهیدان، ای کمان سخت و قوی، به جای لاله، غنچه‌ای از پیکان سر برآورده است.

هوش مصنوعی: زیبایی تو از دنیای معنوی ظهور کرد و شعلهٔ درد و اندوه من از دل پرآتش من بیرون آمد.

هوش مصنوعی: خدایا، کسانی که از درد جدایی تو رنج می‌برند، نمی‌توانند از دوزخ آن دور شوند، حتی اگر غیر از عشق به تو، از عشق‌ورزی دیگران سرپیچی کنند.

هوش مصنوعی: ناله‌ای از دل پرندگان گلستان به گوش می‌رسید که به حال اسیران عشق خبر می‌داد.

هوش مصنوعی: اگر عشق تو باعث روشنایی و شوقی در دل من شده، اشکالی ندارد، چون این عشق گناهی است که از عالم وجود نشأت می‌گیرد.