هوش مصنوعی: من مانند پروانه‌ای هستم که به شمع نزدیک می‌شود، اما در اینجا خانه‌ای ندارم. بی‌باکانه به سوی شمع می‌روم و با وجود اینکه در این خانه نیست، او مرا سوزانده است.

هوش مصنوعی: من اراده و تلاش خود را از مسائل و دغدغه‌های دنیا و دین جدا کردم، زیرا هر کس توانایی یا جرات پیگیری این نوع اراده قوی را ندارد.

هوش مصنوعی: پس از تمام سختی‌هایی که برای وفاداری کشیدم، بالاخره به دستم گنجی رسید که هیچ‌جا در ویرانه نیست.

هوش مصنوعی: می‌گساران از مشکلات و آشفتگی‌های زمانه بی‌خبرند و فقط در دنیای خودشان غرق هستند. در واقع، چیزی که به آن‌ها مربوط می‌شود، فقط نوشیدن و گردش پیمانه است و هیچ‌کس نمی‌تواند با آسمان و شگفتی‌های آن رقابت کند.

هوش مصنوعی: تسبیح صد دانه تنها برای شمارش جام است و گرنه خود تسبیح، خاصیتی ندارد.

هوش مصنوعی: اشک‌های شوق و شادی من به قدری عمیق است که باعث می‌شود تمامی دلتنگی‌ها و ناراحتی‌هایم را فراموش کنم و در نهایت، تنها چیزی که در وجودم باقی‌مانده، همین حس شادی و شوق است.

هوش مصنوعی: زهد و قناعت زاهد نمی‌تواند به زیبایی آن معشوق برسد، زیرا هر روح پاکی شایسته‌ی معشوق نیست.

هوش مصنوعی: زمانی که غم معشوق به دل رسید، نشاط و شادابی از دل رفت. زیرا جای آشنا و دوستان در خانه‌ای بیگانه و غریبه وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در حسرت آن لب شیرین، به داستانی معروف تبدیل شدم و این غم جدید هیچ تأثیری بر آن داستان ندارد.

هوش مصنوعی: گفتم می‌خواهم به خاطر دیوانگی‌ام به زلف او دست پیدا کنم، ولی عشق به من گفت که هر دیوانه‌ای صلاحیت داشتن این حلقه‌ی زنجیر را ندارد.

هوش مصنوعی: زمانی که نور آن شمع در جمعیتی تابید، هیچ کس جز پروانه از درد و سوز درون من باخبر نشد.