فیض کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای حسن تو جلوه‌گر ز اسما و صفات</p></div>
<div class="m2"><p>روی تو نهان در تتق این جلوات</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اندیشه کجا بکبریای تو رسد</p></div>
<div class="m2"><p>هیهات ازین خیال فاسد هیهات</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۲

ای حسن تو جلوه گر ز اسما و صفات
روی تو نهان در تتق این جلوات
اندیشه کجا بکبریای تو رسد
هیهات ازین خیال فاسد هیهات

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زیبایی و عظمت حسن اشاره می‌کند و بیان می‌کند که جلوه‌های اسما و صفات الهی در او تجلی یافته است. او تاکید می‌کند که فهم و اندیشه انسان نمی‌تواند به عظمت و برتری خداوند نزدیک شود و این خیال دست‌نیافتنی و نادرست است.

رباعی شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: ای حسن، تو جلوه‌ای از نام‌ها و ویژگی‌ها هستی و زیبایی روی تو در این تزیینات و جلوه‌ها پنهان است.

ای حسن تو جلوه‌گر ز اسما و صفات

روی تو نهان در تتق این جلوات

هوش مصنوعی: تفکر و اندیشه نمی‌تواند به عظمت و شکوه تو برسد، همین خیال فاسد و نادرست را به هیچ عنوان نمی‌توان قبول کرد.

اندیشه کجا بکبریای تو رسد

هیهات ازین خیال فاسد هیهات

رباعی شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها