هوش مصنوعی: آن معشوق دلربا، اگرچه دل را می‌آزارد، اما روح و جان انسان را نیز به او می‌دهد. زمانی که او عشق و محبتش را نثار کند، گنج‌های ارزشمندی را در دل می‌کارد.

هوش مصنوعی: دل به عشق معشوق وابسته شده و جان از جسم جدا گشته است. تمام عقل و تدبیر نیز از بین رفته و در این خانه کسی نیست که به این حال پی ببرد.

هوش مصنوعی: موهای بلند و زیبا همچون زلفی که در باد می‌رقصد، دل و عقل انسان را به چالش می‌کشد و با زیبایی خود، آدمی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. آن نرگس چشمهایش که شیدایی و مستی را به همراه دارد، توانایی فریب و تسخیر عقل را دارد.

هوش مصنوعی: به من نگاه کن و از من عقل و درک را بگیر، مرا دیوانه و شاد کن، مرا مست و بی‌خود کن.

هوش مصنوعی: گاه واعظ نصیحت می‌کند و گاه زاهد مردم را به توبه دعوت می‌کند، اما ای کاش من را در جمع بیگانگان نیندازند.

هوش مصنوعی: من در حال تحمل غم هستم، ای ساززن، بر ساز خود نوا بزن. من دیوانه و شیدا شده‌ام و ای ساقی، در ده یا دوتا یا سه جام شراب به من بده.

هوش مصنوعی: منبع آگاهی به من گفت که چه آرزویی داری. من در پاسخ گفتم که آرزوی من عشق و رابطه‌ای عمیق است.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی از عشق و دلبستگی اشاره دارد. شاعر می‌گوید که پیمان او با معشوق (جانان) برایش بسیار مهم است و او هیچ‌گاه این پیمان را نخواهد شکست. حتی اگر شرایط به گونه‌ای پیش برود که دیگر نتوانند به هم وفادار بمانند، او از وفاداری خود نسبت به عشقش دست نمی‌کشد. به‌عبارتی، عشق و پیوندی که با معشوق دارد برایش ارزشمند بوده و هیچ چیزی نمی‌تواند آن را از بین ببرد.

هوش مصنوعی: من در جمع مجنون‌ها جامی در دست گرفتم و می‌گویند که چقدر حرف بزنم. در حالی‌که من دیوانه‌ای هستم که عقل و خرد را در دل دارم.

هوش مصنوعی: اگر شمشیری از صدف بیرون نیاید، لؤلؤی باارزشی در دست نخواهد بود. ای seeker، خودت را از محدودیت‌ها آزاد کن تا به گنجی دست یابی.

هوش مصنوعی: ای کسی که در دل و جان من جا داری، چرا مدت زیادی است که از من پنهانی؟ هیچ‌کس هرگز درباره‌ی میخانه‌ای که دور از من است، نشنیده است.

هوش مصنوعی: یک بار با من همراه شو و در روزهای خاصی با دوستانم شریک شو. تا کی می‌توان بهره‌مند بود از وجود تو، همچون بوی خوش عطر حنانه که همواره در فضاست؟