هوش مصنوعی: ای عشق، مرا آشکار و رسوا کن، نامی از ننگ بر من بگذار. باید که من از زندگی لذت ببرم، پس ای ناصح، حالا نگران و ناراحت باش.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از احساسات عمیق خود می‌گوید. او به شدت تحت تأثیر عشق و گمگشتگی در مسیر دوست است. به گونه‌ای از عشق و شور و شوق یاد می‌کند که او را در این سفر هدایت کند و به جلو ببرد. او خواهان آن است که عشقش به عنوان راهنمایی در این مسیر سخت و پرچالش به او کمک کند و او را به سمت دوستش هدایت کند.

هوش مصنوعی: وقتی شوق رهبر را در دل دارم، از دوری منزل چه نگرانی دارم، چون عشق در جلویم است. پس با این عشق می‌توانم به اندازه صد فرسنگ گام بردارم.

هوش مصنوعی: ای عقل، از دوری و جدایی سخن مگوی و در مسیر تنهایی قرار نگیر. در اینجا، گوینده را ساکت نگه‌دار و حرکت‌کننده را هم خاموش کن.

هوش مصنوعی: اگر از عشق آزاد شده‌ای، پس به دوستان می‌پیوندی؛ با عاشقان هم‌رنگ و هم‌دلی بباش و در میان آنها زندگی کن.

هوش مصنوعی: اگر در عشق جدی هستی، باید درد را تحمل کنی و از زندگی مادی و دنیوی فراتر بروی. اگر دل‌ات می‌خواهد آزاد و بی‌درد باشد، باید به سرسختی و استقامت برسد.

هوش مصنوعی: اگر در عشق مردی، جام عشق را در دست بگیر و از عادت‌های ناپخته بپرهیز. اگر هم عاقل هستی، بهتر است از قید و بند نام و ننگ آزاد شوی.

هوش مصنوعی: اگر کاری وجود دارد که باعث در بسته شدن بر روی تو می‌شود، بهتر است که هر چه زودتر به نوعی عاقلانه دیوانه شوی و از فرهنگ و آداب و رسوم جدا‌ شوی.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی از زیبایی او بهره‌مند شوی و از شیرینی کلامش لذت ببری، خودت را تسلیم عشق او کن و از غم او در زلف‌هایش آویزان باش.