هوش مصنوعی: من برای دیدن تو در تمام جهان سفر کرده‌ام، اما چون نمی‌توانم چهره‌ات را ببینم، خود را گم کرده‌ام. از آن روز به بعد، هیچ چیز جز عشق تو برایم ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: جلوه نور صورت تو در دلم تأثیری عمیق گذاشته است، به‌گونه‌ای که از وجود این احساس شدید، من چون کوه طور از ترس لرزان شده‌ام.

هوش مصنوعی: چه کارهای عجیبی ممکن است در آن لحظه انجام دهم وقتی که تو نقابت را کنار می‌زنی. در حالتی از غفلت و بی‌خبری، چهره تو را نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: زیبایی موجب بروز عشق می‌شود و عشق هم زیبایی را نمایان می‌کند. اگر تو از زیبایی خود نکالی، من نیز از عشق خود نخواهم کاست.

هوش مصنوعی: شاید روزی خبری از من بگیری، در حالی که من شب‌ها در کوی تو به خاک و خون افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: به یاد تو همیشه در کنار درت، روز و شب ناله و زاری می‌کنم، تا اینکه تو به یادم بیفتی و صدایم را بشنوی.

هوش مصنوعی: چشمم پر از اشک شده و آهی که می‌زنم، به آسمان می‌رود و از آنجا پاسخ می‌گیرد. اما من هیچ وقت چیزی را مانند این احساس نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: خاک راه تو را به من نشان بده تا بتوانم آن را برای تماشای چهره‌ات به صورت پودر دارویی درآورم و از چشمانم روشنایی بگیرم.

هوش مصنوعی: عشق و محبت تو از ابتدای خلقت در وجودم ریشه دوانده و از آن زمان تا به امروز، این احساس در وجود من زندگی کرده و پرورش یافته است.