هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌داند که این اشک‌های گرم و آلام سرد از کجا نشأت می‌گیرند، مگر اینکه خود درد ما را احساس کند.

هوش مصنوعی: آیا عاقل‌ها از وضعیت عاشق‌ها باخبرند؟ چه کسی غیر از آنکه خود عاشق باشد، درد ما را می‌شناسد؟

هوش مصنوعی: کسی که هیچ دردی را تجربه نکرده، نمی‌تواند درک کند که اشک‌های گرم و آه‌های سرد چه معنی دارند. تنها کسی که دردمند و پخته است، می‌تواند درد ما را بشناسد.

هوش مصنوعی: ما در میدان عشق، همچون سواران بزرگ هستیم و این جهان مانند اسبی تحت فرمان ماست. هیچ‌کدام از چهار پایهٔ این دنیا نمی‌توانند به ما نزدیک شوند.

هوش مصنوعی: عقل به حالت عاقلانه‌ای به قرمزی او گواهی می‌دهد و عشق ما هم این رنگ زرد را که داریم، شاهدی به حساب می‌آورد.

هوش مصنوعی: زمانی که پرده کنار رود، مشخص می‌شود که کدام یک برتر است: عقل که بدنی را پرورش می‌دهد یا عشقی که جان را شکوفا می‌کند.

هوش مصنوعی: ما مثل خار و گل در باغ دوست هستیم و محبت او به ما این چنینی است، پس در دنیا هیچ کس مانند ما نیست.

هوش مصنوعی: زیبایی و عشق ما در حرارت هستی ما نهفته است، و عقل ما به مانند یک دوربین، به ما کمک می‌کند تا جنت و دوزخ زندگی‌مان را تشخیص دهیم. در واقع، لذت‌های زندگی بر اساس عشق و احساسات ما شکل می‌گیرند.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ کلامی مانند کلام فیض نیست و هیچ‌کس جز ما نمی‌تواند چنین حرفی بزند.