هوش مصنوعی: این شعر به بیان حال کسی می‌پردازد که از وضعیت زندگی‌اش و تغییراتی که در او به وجود آمده، حیرت‌زده است. او درباره‌ی شخصی صحبت می‌کند که در شلوغی و درگیری‌های زندگی، در خانه‌ای آرام و بی‌خبر از دنیای بیرون زندگی می‌کند. این شخص، به دلیل عقل و فهم بالایش، نمی‌تواند مانند دیگران ساده‌دل باشد و تفاوت‌های زیادی در درک و نگرش او نسبت به زندگی وجود دارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که کسی از زندگی و وجود خود بگذرد، نمی‌تواند طعم واقعی مستی و سرخوشی را بچشد. و وقتی جان و وجودش را از دست ندهد، چگونه می‌تواند به حقیقت عشق و زیبایی دست یابد؟

هوش مصنوعی: اگر عشق انسان را مست نکند، چگونه ممکن است او دوستی را با دست خود بدهد؟ تا وقتی که او از آن جام مستانه نچشیده است، حال او چگونه خواهد بود؟

هوش مصنوعی: بدون میخانه، هیچ لذتی از مستی نمی‌برم. وقتی میخانه خالی باشد، چطور می‌تواند سرگرم‌کننده باشد؟

هوش مصنوعی: وقتی آن محبوب به کسی دیگر وابسته شد، از سایرین جدا گشت. چگونه ممکن است که انسان با کسانی که بیگانه‌اند، هم‌نشین و هم‌خانه باشد؟

هوش مصنوعی: کسی که عاقل باشد، نمی‌تواند عاشق شود و کسی که عاشق است، چگونه می‌تواند عاقل باشد؟

هوش مصنوعی: کسی که دلش شاد است، هرگز اندوه را نمی‌بیند؛ و کسی که می‌تواند دلی را آباد کند، نمی‌تواند ویرانی را تحمل کند.

هوش مصنوعی: کسی که در موقع نیاز به دیگران کمک کند، هرگز ذلت و خاری نخواهد کشید. و کسی که رازهایش را به افراد بیگانه بگوید، چگونه می‌تواند در امان باشد؟

هوش مصنوعی: آن کسی که تحت تأثیر عشق قرار می‌گیرد، از عقل خود چه بهره‌ای می‌برد؟ و آن کس که عقل به او داده شده، چگونه می‌تواند دیوانه باشد؟

هوش مصنوعی: کسی که عشقش پنهان است، نمی‌تواند راز خود را فاش کند؛ چرا که اگر پرده‌ای از عشقش کنار رود، افسانه‌اش چه جایی دارد؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که دلبر عشق و شوری در دل نیاورد، نمی‌توان در سر شور و هیجان را تجربه کرد. اگر شور و حالتی در دل وجود نداشته باشد، چگونه می‌توان در غم و اندوه زندگی کرد؟

هوش مصنوعی: وقتی که نعمت و لطفی به او برسد، یک جرعه از آن می‌نوشد و در این حال، چطور می‌تواند دلبستگی به چهره او را فراموش کند؟