هوش مصنوعی: هر چیزی با مشابه خود حرف می‌زند و از آن صحبت می‌کند، وقتی دل از خود غافل شود مانند سنگ سفت و سخت می‌شود و سپس به حرف‌هایی می‌پردازد که به آن دقت نمی‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که به عمق معنا تشنه می‌شوم، دلم مانند آب، سخن می‌گوید و به دنبال زندگی و جان تازه‌ای هستم که در آن کلمات و بیان موجود است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم می و شوری از او بگیرم، باید از چشمانش ساغر را پر کنم و از حال دل خودم در آن زلف و حالت متوجه شوم.

هوش مصنوعی: اگر چیزی از ضد و مقابل خود بگذرد، آن ضد به وجود می‌آید. اگر بپرسم که قد راستش چیست، آن وقت قد من هم در دور خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر در جمع حضور داشته باشم، قلبم به سمت تنهایی می‌رود و اگر تنها باشم، قلبم به سمت جمع و انس و الفت می‌گردد.

هوش مصنوعی: اگر به سمت باغ بروم، با آهم آنجا تبدیل به دشت خواهد شد. و اگر به دشت بروم، با اشک‌هایم چمن خواهد شد.

هوش مصنوعی: حالت من از ناامیدی و سردرگمی به حدی است که اگر بخواهم صحبت کنم، زبانم از بین حرف‌های پراکنده و بی‌ربط دیگران گیر می‌کند و درست نمی‌تواند بیان شود.

هوش مصنوعی: دل من چیزی را گم کرده و نمی‌داند آن چیز چیست. اگر بویی از آن به مشامش برسد، به دور خود خواهد گشت تا آن را پیدا کند.

هوش مصنوعی: دل کسی که در این دنیا به وصال دست نیافته، در نزد صاحب خانه، قابل توجه نیست و تنها به یادآوری و درد دل می‌پردازد.

هوش مصنوعی: اگر حجاب او به «من» و «ما» باشد، وقتی «من» و «ما» را بشناسد، به حقیقت آنها پی خواهد برد. اگر «من» و «ما» را طوری بشناسد که به سمت «ما» و «من» برگردد، درک عمیق‌تری از یکدیگر خواهد داشت.

هوش مصنوعی: عشق به وطن از ایمان ناشی می‌شود و اگر دل انسان وطن را بشناسد، جانش را فدای آن خواهد کرد.

هوش مصنوعی: دوست از یاران می‌خواهد که جوابی مانند غزل بدهد؛ هنگامی که سخن آغاز می‌شود، دهان تبدیل به منبعی از حرف و سخن می‌شود.