در این مصرع : چو از دود خسرو نیا را بدید
به جای دور ؛ دود نوشته شده

همچنین در نامه کیخسرو، دو نوبت جاودان به غلط به جای جادوان آمده است

لطفا تصحیح شود:
و گر جاودان راست این دستگاه ----> و گر جادوان راست این دستگاه
سر جاودان را به بند آورم ----> سر جادوان را به بند آورم
چو از دود خسرو نیا را بدید ----> چو از دور خسرو نیا را بدید

شاهنامه نیز از تازش تازی پرستان در پناه نماند گرچه فردوسی هیچ دشمنی با زبان عربی نداشته با اینهمه او از اغاز کار خود را میشناخته و زبان خدای نامک هم پاک و پاکیزه بوده دگر نیازی به کار بردن واژگان عربی نداشت  گرچه یک چند واژه عربی را گاهی بکار میبرد با اینهمه  از دستبردهای دیوانه واری که به شاهنامه زده اند  پیداست که باید به نود و پنج درصد واژگان عربی که به شاهنامه افزوده اند بدگمان باشیم  برای نمونه    خرداد ماه را که قافیه بوده  انرا خرداد شهر کرده اند سپس  در لخت روبرو  تخت و جاه را به  تخت بهر  جایگرین کرده اند

 دگر انکه هرچه دست نویسها پیشتر میایند  می بینیم که دیوانه وار  وازگان پارسی را به  واژ عربی   میگردانند

زین رو به هیچ گونه نمیتوان باور کرد که  فردوسی در شاه  نامه گفته باشد درع 

او شاهنامه را برای ایرانیان سرود برای همه ایرانیان برای چوپان  برزگر ودانشمند و شهریار  
برای درباریان  نگفته که بخواهد با عربی خایی خودشیرینی کند که بجای رخت بگید درع

درع یا هر واژ عربی در سروده خاقانی یا امیری معزی با واژگان دگر همخوانی دارد اما در سروده عربی جایی ندارند سروده باید یکدست باشند نمی توان شتر گربه گفت
حصن و درع در زبان فردوسی  جایی ندارند

چو نزدیک دژ شد همی برنشست

بپوشید رخت و میان را ببست

بدو گفت کاین نامهٔ پندمند

ببر سوی دیوار دژ بلند

بنه نامه و نام یزدان بخوان

بگردان  سر اسب و لختی ممان

 چو کاووس بر تخت زرین نشست

گرفت آن زمان دست خسرو به دست

بیاورد و بنشاند بر جای خویش

ز گنجور تاج کیان خواست پیش

ببوسید و بنهاد   تاجش بسر

به کرسی شد از نامور تخت عاج

بسی آفرین بر سیاوش بخواند

که خسرو به چهره جز او را نماند

ز پهلو برفتند آزادگان

سپهبد سران و گرانمایگان

به شاهی برو آفرین خواندند

همه زر و گوهر برافشاندند

جهان را چنین است ساز و نهاد

ز یک دست بستد به دیگر بداد

بدردیم ازین رفتن اندر فریب

زمانی فراز و زمانی نشیب

اگر دل توان داشتن شادمان

به شادی چرا نگذرانی زمان

به خوشی بناز و به خوبی ببخش

مکن روز را بر دل خویش تخش

ترا داد و فرزند را هم دهد

درختی که از بیخ تو برجهد

نبینی که گنجش پر از خواستست

جهانی به خوبی بیاراستست

کمی نیست در بخشش دادگر

فزونی بخوردست انده مخور