چو ایران نباشد تن من مباد
بدین بوم و بر ،زنده یک تن مباد

الیزیدن یعنی جفتک زدن و ان برای ستور ان امده است و سکیزیدن هم همین معنی را میدهد

سلام
آیا این شعر کامله
این بیت جز این شعر نیست؟!
چو ایران نباشد تن من مباد
بدین بوم و بر ،زنده یک تن مباد

مصرع "چو ایران نباشد تن من مباد" از فردوسی نیست. بیت زیر در شاهنامه وجود دارد:
نباشد به ایران تن من مباد
چنین دارم از موبد پاک یاد
برای کسب اطلاعات بیشتر این عبارت را در اینترنت جستجو کنید:
"درباره ی بیت چو ایران نباشد تن من مباد"

در بارۀ «چو ایران نباشد، تن من مباد ....»
مقالۀ آقای خطیبی جالب توجه است و همان گونه که نویسنده هم گفته، بیتی است استوار که گویی زبان و روح فردوسی در آن حاضر است. و اساسا مگر همۀ جای شاهنامه بیان پهلوانانۀ همین بیت نیست!؟ شاید اگر فردوسی «زنده تر» می شد و این بیت را می‌دید، جا در جا آن را به متن شاهنامه می افزود! عزیزان، مخصوصا همین روزهاست که فردوسی در دلهای ما به شکلی رازآمیز برای چندمین بار تداوم یافته، چنان که در روزگار افزودن بیت مذکور، نیز چیزی چین که می بینیم زندگی را در ایران تهدید می کرد: اشغال ایران!

بیت زیر نادرست است:
ز ترکان و از دشت نیزه‌وران ز هر سو بیامد سپاهی گران
شکل درست آن اینگونه است:
ز توران و از دشت نیزه‌وران
ز هر سو بیامد سپاهی گران

بیت شماره ۷۳ «دریغ‌ست ایران که ویران شود===کنام پلنگان و شیران شود» را چگونه می‌توان معنا کرد؟ مگر نه اینکه شیر و حتی به تازگی پلنگ جزو نمادهای ایران بوده‌اند؟ پس چگونه است که شاعر نگران از کنام شیران شدن ایران است؟ مگر غیر از آن است که حتی الان هم در ترانه‌ها می‌گوییم: «ایران، مهد دلیران===ایران، کنام شیران»؟ پس چرا فردوسی افسوس و دریغ دارد از این؟

در این خصوص من تفسیری خواندم که خیلی به دلم نشست. نوشته زیر را مطالعه فرمایید و نظرتان را بنویسید:

علی آقا داداش، " شدن " در مصراع دوم یعنی از دست رفتن، 

کنام پلنگان و شیران شدن، 

یعنی کنام پلنگان و شیران از دست بره . 

با درود به دوستان! سوالی داشتم که امیدوارم عزیزی مرا روشن کند. در بیت ۷۶ : کسی کز پلنگان بخوردست شیر. در تصحیح خلقی مطلق نخوردست آمده. بنظر می‌آید که بخوردست درست باشد. با سپاس از توضیح شما.

چرا روز جنگش نکردند بند
که جامه اش زره بود و تختش سمند

بیگمان سخته  ان چنین است

چرا روز جنگش نکردند بند
که  رختش  زره بود و تختش سمند

درود خدمت عزیزان - در شاهنامه فردوسی اغلب جنگها ، بین ترکان چین و ایرانیان است .....

پس در مصرع دوم بیت 64 ، بجای «لشکر تازیان» میبایست « لشکر تازان» به معنی لشکر در حال تاخت نوشته شود . در مصرع اول بیت 68  نیز بجای «تازیان» میبایست «ایرانیان» نوشته شود.....شکست آمد از ترک بر ایرانیان.....

بیت 73 هم بدین شکل پیشنهاد می شود.....دریغ‌ است ایران که ویران شود .... بکام پشنگان و دیوان شود

 افراسیاب از نژاد پشنگ بود....