از دوستان عزیز درخواست میکنم این مصرع را برای حقیر معنی کنند :
به ماه گراینده شد شست من
سپاس

چو این نامه افتاد در دست من به ماهی گراینده شد شست من
شست به معنای قلاب و تور ماهیگیری ، دام ، کمند. (فرهنگ معین)
نامه (سروده دقیقی) که در دسترس فردوسی قرار گرفته است آن را به دام افتدن ماهی به قلاب ماهیگیری تشبیه نموده است.

ببخشید
"به دام افتادن" اشتباها به صورت "به دام افتدن" تایپ شد.

چو این نامه افتاد در دست من //
به ماهی گراینده شد شست من
این بیت اشاره به گرفتار شدن ناتوانی در چنگ توان مندی دارد که منظور دفتر شعر سروده دقیقی توسی است که به دست فردوسی پاکزاد افتاده که شاعر در ادامه میگوید که دارای ابیات سست و ناتندرست بوده و برای اینکه.پادشاه و یا آیندگان تفاوت شاه نامه سروده او و شاه نامه دقیقی و دیگر شاعران را بدانند او آن ابیات را وارد جاودان نامه خود کرده..

اسدی توسی نیز در گرشاسپ نامه خود ، این گونه تعابیر ماهی و شست را به کار برده و از آنجایی که این دو شاعر بزرگوار در یک برهه زمانی و یک شهر زندگانی میکرده اند ، پس دور از ذهن نیست که این یک اصطلاح ((ضرب المثل)) رایج آن زمان و یا آن شهر بوده است. .
شعر اسدی توسی
به خشکی چو یوزش ببندید دست // بر آرید از آبش چو ماهی به شست

سلام، نفس داستان را همی نشمرد ؟؟؟

از سروده پیداست  بسیاری از این بیتهای سست از فردوسی نیست بنگریم

چو این نامه‌ افتاد در دست من

به ماهی گراینده شد شست من

یکی نامه بود از گه باستان

سخنهای آن برمنش راستان

گذشته برو سالیان شش هزار

گر ایدونک پرسش نماید شمار

نبردی به پیوند او کس گمان

پر اندیشه گشت این دل شادمان

گرفتم به گوینده بر آفرین

که پیوند را راه داد اندرین

اگرچه نپیوست جز اندکی

ز رزم و ز بزم از هزاران یکی

همو بود گوینده را راه بر

که بنشاند شاهی ابر گاه‌بر

همی یافت از مهتران ارج و گنج

ز خوی بد خویش بودی به رنج

ستایندهٔ شهریاران بدی

به کاخ افسر نامداران بدی

به شهر اندرون گشته گشتی سخن

ازو نو شدی روزگار کهن

من این نامه فرخ گرفتم به فال

بسی رنج بردم به بسیار سال

ندیدم سرافراز بخشنده‌ای

به گاه کیان‌بر درخشنده‌ای

مرا این سخن بر دل آسان نبود

بجز خامشی هیچ درمان نبود

نشستنگه مردم نیک‌بخت

یکی باغ دیدم سراسر درخت

به جایی نبد هیچ پیدا درش

بجز نام شاهی نبد افسرش

که گر در خور باغ بایستمی

اگر نیک بودی بشایستمی

سخن را چو بگذاشتم سال بیست

بدان تا سزاوار این رنج کیست

گوید چون من  سرودنامه دقیقی را دیدم شاد شدم  یکی نامه شش هزارساله بود که کسی گمان نمیکرد کسی بتواند  آنرا  بسراید  و اگرچه دقیقی هم اندکی از ان سرود و درگذشت  مگر همان  هم که سروده  شهر گیر شده و  او بود که مرا راهبر شد و او بود که مرا بر تخت شاهی نشاند
 بدینگونه  تنها اینها سروده فردوسی است