لطفا تصحیح شود:
سورای کندش آزموده نبرد ----> سواری کندش آزموده نبرد
نهاده دلش نیز بر جنگ اوی ----> نهاده دلش تیز بر جنگ اوی

لطفا تصحیح شود:
به هنگام شیرین به دایه دهد ----> به هنگام شیرش به دایه دهد

گزینانش گفتند کای شهریار 

نیاید خود این هرگز اندر شمار 

یعنی بزرگان گفتند ای پادشاه این کار شایسته نیست و محال است چنین اتفاقی بیفتد 

.ولیکن من او را به چوبی زنم  که  گیرند عبرت  همه برزنم
گرچه این بخش از دقیقی است  نه از سر کین و نادانی  که با پژوهش بسیار دانستم  که فردوسی آهنگ شاهنامه را بر پارسی گویی گذاشته و هر واژه عربی که در شاهنامه باشد بجز چند انگشت شمار  دگر همه یا واژه را  دگران  عربی کرده اند و فردوسی واژهای فارسی گفته بوده  یا انکه  بیت از فردوسی نیست  و نیازی به بودنش هم نیست   و گمانم این  را شیوه و آیین را  در شاهنامه دقیقی آغاز کرده  و چون نیک بنگریم  نیازی به   این بیت که  در ان ولیکن و عبرت امده  نبوده  و بی ان سخن یکدست تر است 

جهاندار گفتا که اینک پسر
 که آهنگ دارد بگاه پدر
ببندم چنانش  سزاوار پس
 ببندی که  کس را نبسته است کس

و نمیتوان پس از که اهنگ دارد بجاه پدر ولیکن گذاشت  همانگونه  که   «که اهنگ دارد  بجاه پدر»  گفته ای  در پهنای سخن و میان کمان است  وگفته اینگونه  بایسته و درست است  که جهاندار گفت که اینک پسر( را ) ببندم  نه اینکه اینک پسر  ولیکن  - پشت اینک و که ، ولیکن و اما و ولی  نمی آید و به هیچ گونه این بیت  نمیتوان این