هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که موهای او مانند کمندی است که از هر طرف به من پیچیده و مرا در بند کشیده است.

هوش مصنوعی: صد لیوان زهر را در گلو ریخت، ولی هنوز لب‌های زیبا با لبخندش می‌درخشند.

هوش مصنوعی: بر اثر آه و ناله‌ی سرکشم، بخت و اقبال من به شدت آسیب دیده و در حال سوختن است.

هوش مصنوعی: نگاه سحرآمیز و پر از تلاطم تو، بر سرزمین صبر و طاقت من، مانند اسبی سرکش و بی‌تاب، حمله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: از تاب و پیچش تار زلفی، قلب من دچار غم و آسیب شد.

هوش مصنوعی: من به خاطر کم بودن توانایی‌هایم، احساس می‌کنم که از جذابیت و زیبایی‌ام کاسته شده است.

هوش مصنوعی: من از پشه‌ نسبت به فیل، با خواسته‌ام برتری بیشتری دارم.

هوش مصنوعی: زمانی که قافیه‌ام کم شد، دیگر نتوانستم ابیات بلندی بسازم.

هوش مصنوعی: دستی که ناز دارد، چگونه می‌تواند به نیازمندی صبر کند؟

هوش مصنوعی: دیوانگی من به دنبال بهانه‌ای است، ای مشاور بی‌فایده، برایت نصیحتی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: کسی که برای عشق تلاش می‌کند، نمی‌تواند از دل خسته و تنگش صبر را بیرون بیاورد.

هوش مصنوعی: از آنجایی که به هدف دلخواه خود نمی‌رسم، بر آن هستم که مدتی صبر کنم.

هوش مصنوعی: می‌نشینم و از لذت‌ها دست می‌کشم، شاید با این کار به آرزوهای قلبی‌ام برسم و بتوانم به آرامش برسم.

هوش مصنوعی: من در تلاش هستم، اما تلاشم بی‌فایده است و وقتی گریه می‌کنم، حق ندارم که اشک بریزم.

هوش مصنوعی: من در این جهان غریبه‌ام و در هیچ مکانی احساس آشنایی نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: این خاصیت که فقط با دعا بودن نمی‌تواند تأثیر بگذارد، چگونه بر دل اثر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگر محبوب بیاید، جایی برای نشستن ندارد، زیرا عشق و محبت او در دل من جایی ندارد.

هوش مصنوعی: به آرامی و تدریجاً نمی‌توان به راحتی این نوع وفاداری را پیدا کرد، زیرا این نوع وفاداری، کمیابی همچون کیمیا نیست.

هوش مصنوعی: من بدون او نمی‌توانم نفس بکشم، اما او که با من بود، حالا چرا در کنار من نیست؟

هوش مصنوعی: ظاهر ما ممکن است دور باشد، اما او در دل ما حضور دارد و دل ما هرگز از او جدا نیست.

هوش مصنوعی: زیبایی‌های دل‌انگیز ما به‌زور عشق را به دست آوردند و این که ما در دل‌باختگی چه گناهی داریم، تقصیر ما نیست.

هوش مصنوعی: ما از دل خود آرزوهایمان را پاک کردیم و اکنون در دل، حرفی از ادعا و خواسته‌ای نیست.

هوش مصنوعی: گفتی در دل من چه احساسی داری؟ من هم در دل تو هستم، بگو چه چیزهایی در دل تو نیست؟

هوش مصنوعی: در دل من هزاران آرزو و خواسته وجود دارد، اما هیچ‌کدام از آن‌ها را نمی‌توانم عملاً به دست بیاورم.

هوش مصنوعی: من می‌نشینم و لذتی می‌برم، شاید در این حال به آرزوی دل خود برسم و زندگی‌ام به پایان برسد.

هوش مصنوعی: دوباره غم عشق به سراغم آمد و دلم با یک آرزوی ناامیدانه درگیر شده است.

هوش مصنوعی: سرزنش‌ها و انتقاداتم را فراموش کرده‌ام و اکنون در شرایطی هستم که به زمین افتاده‌ام و تنها چمن و خار دارم.

هوش مصنوعی: غم در قلب شخصی شعله‌ای برافروخته که همین آتش به دل موجودی مانند سمندر هم می‌افتد. سمندر به عنوان یک موجود افسانه‌ای، معمولاً به تحمل دماهای بالا معروف است. این جمله به نوعی به قدرت و شدت احساسات و عواطف اشاره دارد که حتی موجودات مقاوم هم تحت تأثیر آن قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: دل و دین من را از هم جدا کردند و حالا نمی‌دانم به چه کافری نگاه کرده‌ام که این‌گونه مرا دچار جدایی کرده است.

هوش مصنوعی: زنّارم در کمرم کرده و تسبیح در دست گرفته، سپس به زمین افکنده شده است.

هوش مصنوعی: آزادی که ما به دنبال آن بودیم، در روز قیامت ظاهر شد.

هوش مصنوعی: بی‌تابی و ناآرامی باعث شد که حتی پرنده‌ای که به راحتی رام شده، هم بالش بشکند و هم پروازش را از دست بدهد.

هوش مصنوعی: آرامش من مانند وعده دیدار محبوب، هر روز به روز دیگر منتقل می‌شود و دست نیافتنی می‌ماند.

هوش مصنوعی: خواب شیرین من از چشمانش می‌ترسد، زیرا او با نگاهش مانند چاقویی به دل آدم وارد می‌شود.

هوش مصنوعی: پوشاندن غم و اندوه هیچ فایده‌ای ندارد، زیرا حقیقت کار من آشکار شده و دیگر نیازی به پنهان کردن نیست.

هوش مصنوعی: کوشش و تلاش برای رسیدن به موفقیت نتیجه‌ای نداشته و این بار هم انسان دچار همان اشتباهات قبلی شده است.

هوش مصنوعی: آسمان به خواسته هیچ‌کس نمی‌رسد، پس نمی‌توانیم با آن به جدال بپردازیم.

هوش مصنوعی: من می‌نشینم و از لذت‌ها جدا می‌شوم، شاید با این کار به آرزوی دل خود برسم و بمیrom

هوش مصنوعی: عشق تو ای محبوب من، مانند گیسوانت که در هر سو پخش شده، مرا به دام‌های زیادی گرفتار کرده است.

هوش مصنوعی: از دنیای تلخ و زهرآلود چشمانت، ای نازنین، همواره لذت شیرین بادام به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: زندگی من از آنجا که هیچگاه لبخندی یا کلام دلنشینی از تو نمی‌شنوم، تلخ و ناخوشایند است.

هوش مصنوعی: با لب‌های زیبای تو غنچه گل چه قدرتی دارد و با قامت بلند تو سرو چه اندامی می‌تواند داشته باشد.

هوش مصنوعی: در لباس تو، مانند برگی از گل، خاری وجود دارد و در جمع تو، شمعی است که شهرت خوبی ندارد.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند مانند کبک در زیبایی و جلوه‌ات به تو نزدیک شود حتی یک قدم.

هوش مصنوعی: دل عاشق همچون پرنده‌ای زخمی است که تا زمانی که جان دارد، آرامش نخواهد یافت.

هوش مصنوعی: از همان ابتدا آشکار است که عشق تو هرگز به پایان نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: گل غنچه باعث می‌شود که دهنش را باز کند، چون می‌خواهد با تو از طریق بوسه‌ای پیام بفرستد.

هوش مصنوعی: اگر بال و پر خود را برای شکار باز کنی، از این می‌ترسم که دل من در دام عشق گرفتار شود.

هوش مصنوعی: گفتم از تو بهره‌ای ببرم یا اینکه در دل خود شرم را به نام بزنم.

هوش مصنوعی: وقتی که از تو چیزی به دست نیامد و آرزوی من برآورده نشد، در آینده بر این عقیده‌ام که بی‌نتیجه مانده‌ام.

هوش مصنوعی: می‌نشینم و از لذت‌ها دل می‌کَنم، شاید با این کار به خواسته‌های دلم برسم و از دنیا بروم.

هوش مصنوعی: بزم شادی و سرور بدون تو برای من بی‌معناست و لذت بخش نیست. بدون حضورت، همه شادی‌ها و خوشی‌ها ناقص و ناتمام به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: ما در باغستانی که گل‌ها در آن هستند، چه کار داریم، وقتی که نام تو را نداشته باشیم.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که تنها دل بی‌رحمت نیست، بلکه هر چیزی که به بلوغ و پختگی رسیده، بدون وجود تو خام و ناپخته به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: یادت باعث سرخوشی و نشاط من است، اما این سرخوشی بدون تو برای من ممنوع و لذت‌بخش نیست.

هوش مصنوعی: هر لذتی که با تو تجربه کرده‌ام، حالا بدون تو به من آسیب می‌زند و انتقام می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در زیبایی کبک، نشانه‌ای از خوشی باقی نمانده است، او با یاد تو از بین رفته و به آرامی حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: در گلستان بوی گلی به مشام نمی‌رسد، چرا که بلبل از غم دوری تو بیمار است.

هوش مصنوعی: جشمی در جمع شادمانی وجود دارد که با خون دل پر شده و بدون تو، جرعه‌ای از باده نوشیدن بی‌معناست.

هوش مصنوعی: من مانند کشتی‌ای هستم که به باد سپرده شده و بدون تو هیچ‌گاه در یک جا نمی‌توانم بایستم.

هوش مصنوعی: گفتم با تو به آرزوهایم می‌رسم، اما وقتی بدون تو هستم، هیچ چیزی نمی‌توانم به دست آورم.

هوش مصنوعی: نشسته‌ام و از لذت‌ها دوری می‌کنم، شاید با این کار به آنچه که واقعا می‌خواهم برسم و به آرزوی دلم برسم.

هوش مصنوعی: ما رابطه‌ای داریم که ما را به انسان اولیه می‌رساند؛ هر جرعه‌ای از وجود ما، حاکی از غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: ما هیچ گامی را بدون عشق برنداشته‌ایم و هیچ لحظه‌ای را بدون درد سپری نکرده‌ایم.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که غم دل را در خودم نگه داشته‌ام؛ آه، چه زمانی این درد به پایان خواهد رسید و به آرامش می‌رسم.

هوش مصنوعی: اگر مانند کودک بی‌گریه باشد، خوابم را کم می‌کنم و اگر بدون ناله و زاری باشم، مانند شیشه نفس می‌کشم و کمتر صدا تولید می‌کنم.

هوش مصنوعی: عاشق جانش به آه و ناراحتیش تسکین می‌یابد، و باد هم می‌تواند آتش را کمی خاموش کند.

هوش مصنوعی: عشق از دو دل آتش‌افروز است و غم بلبل باعث به وجود آمدن گل می‌شود.

هوش مصنوعی: پروانه و شمع هر دو در آتش می‌سوزند، اما پروانه به‌طور کامل و به سرعت می‌سوزد، در حالی که شمع به آرامی و به تدریج می‌سوزد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند عقیق زیبا و رنگین است، همچون گل و لاله که با قطره‌های شبنم می‌درخشند.

هوش مصنوعی: به زیبایی و زرق و برق گل نگاه کن که رنگش داغ و پرحرارت شده است، درست مانند تاثیری که شبنم بر آن گذاشته است.

هوش مصنوعی: محبت تو آتش دل را بیشتر می‌کند و دلی که در غم است، به لطف تو آرامش می‌یابد.

هوش مصنوعی: او می‌خواست که به سرعت درد و عاطفه او بهبود یابد و برای همین دلش را با محبت و مرهم آرام کند.

هوش مصنوعی: به دست آوردن خواسته‌هایم از تو سخت است، زیرا تو به من چیزی نمی‌دهی و من نیز توقعی ندارم.

هوش مصنوعی: بنشیند و بی‌خیالی کنم، شاید با این کار به آرزویی که دارم برسم و به آرامش بروم.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوهی که دارم، موهایم مثل موی باریک، دچار پریشانی و بی‌نظمی شده است، درست مانند زلف و موی تاریک معشوق.

هوش مصنوعی: هیچ کس از راز درونی او آگاه نیست، زیرا این موضوع نکته‌ای ظریف و باریک است.

هوش مصنوعی: نسیم همیشه زلف های تو را چنگ می‌زند و به دل می‌برد.

هوش مصنوعی: با عشق تو، فاصله و نزدیکی معنایی یکسان پیدا می‌کند، مانند این که خورشید به دور و نزدیک می‌تابد.

هوش مصنوعی: چشمان تو باعث درگیری و تنش میان قلب من می‌شوند، مانند اختلافی که بین دو قوم ترک و تاجیک وجود دارد.

هوش مصنوعی: با اینکه چشمانم پر از اشک است و غم عمیقی در دل دارم، اما در درونم آتش شدیدی می‌تپد، مانند دیگی که در حال جوشیدن است.

هوش مصنوعی: آسیبی که تو از آن رنج بردی، هیچ تسکینی نمی‌تواند آن را خوب کند.

هوش مصنوعی: محبت تو را به عنوان حقیقتی مسلم می‌شناسم و هرگز دل‌تردید را نمی‌پذیرم.

هوش مصنوعی: موهای تو در روز من همانند سایه‌ای بر آفتاب می‌نشیند و آن را تیره می‌کند.

هوش مصنوعی: ای دل، در زنجیر محکم زلف او قرار داری، وقتی که دستش تو را هدایت کند.

هوش مصنوعی: گروهی از آدم‌ها هستند که در لذت و خوشی با من شریک‌اند و تعداد آن‌ها از تعداد دانه‌های شن بیشتر است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم که از این به بعد در گوشه‌ای تنها باشم، بدون اینکه به یاد شریکم بیفتم و از اشتراک با او نگران باشم.

هوش مصنوعی: می‌نشینم و از لذت‌ها بهره‌مند می‌شوم، شاید این‌طور بتوانم به آنچه در دل می‌خواهم برسم و به آرامش برسم.

هوش مصنوعی: وقتی که با چهره‌ات به آینه نگاه می‌کنی، آینه همانند توست و تو نیز خود را در آینه مشاهده می‌کنی.

هوش مصنوعی: از پشت چهره زیبایش، نشانه‌هایش مانند پرهای طوطی خود را به نمایش می‌گذارد؛ پس واقعاً او مانند یک آینه سخنگو است که هر چه از زیبایی و جذابیت دارد، نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق باعث شده که از قید و بندهای دنیا رها باشم؛ من چون سنگی هستم که در ترازویی قرار دارد و به همین دلیل هیچ نگرانی ندارم.

هوش مصنوعی: در جا و نقطه‌ای که موی یار قرار دارد، فاصله‌ای که از من تا او وجود دارد، فقط به اندازه‌ی یک تار موست.

هوش مصنوعی: کیست که این مشکل من حل شود؟ تا زمانی که زیبایی تو با ابروهای پرنقش و نگار خود، کار مرا به گره انداخته است.

هوش مصنوعی: من مانند گل آشکار هستم، اما در دل همچنان پنهان و غنچه‌ام تا زمانی که تو به من توجه کنی.

هوش مصنوعی: من همچون آب هستم که از طینتی پاک ساخته شده و مانند شیشه‌ای که مغز مرا می‌پوشاند، هیچ حجاب و پرده‌ای بر روی وجودم نیست.

هوش مصنوعی: ناتوانی در انجام کاری، هیچ آسیبی ندارد؛ چون فرهاد با قدرت و استقامت خود، به هدفش دست یافته است.

هوش مصنوعی: هر دردی که به خاطر تو باشد، برایم خوشی است، چرا که در خوشی‌ها نیز یاد تو و غمت وجود دارد.

هوش مصنوعی: این بازی‌هایی که با من کردند، حالا من فقط سرم را به زانویم می‌گذارم و دیگر به چیزی فکر نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من به دنبال دوستی بودم تا به آرزوها و خواسته‌هایم برسم، اما از آنجا که دل من آرامش و رضایت نمی‌یابد، هیچ دوستی نمی‌تواند آن را برآورده کند.

هوش مصنوعی: بنشیند و حتی اگر به لذت‌های زندگی پشت کنم، شاید در نهایت به آرزوهایم برسم و با دل خوش از دنیا بروم.

هوش مصنوعی: من مانند خورشید هستم، اما در روزگار سیاه و تاریکی قرار دارم. همچنین مانند آیینه‌ای هستم که غبار نشسته بر روی آن، نمایانگر وضعیت من است.

هوش مصنوعی: چشم‌های تو روزهای مرا تاریک کرد و گیسوی تو کارهایم را به هم پیچید.

هوش مصنوعی: بی‌تو نه شب را می‌شناسم و نه روز را، خجالت‌زده‌ام از روزها و از روزگار.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو به من نزدیک نشوی و مرا در آغوش نگیری، من هم علاقه‌ای به جدایی از تو ندارم.

هوش مصنوعی: من آخرین و باقیمانده‌ترین کاروان هستم، حتی اگر بارم سبک‌تر باشد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که او به من توجه کند، من در حالت خزان و غم به سر می‌برم و زمانی که به او نگاه می‌کنم، حال و هوای من بهار و شادابی خواهد بود.

هوش مصنوعی: از زمانی که چشمانم را باز کرده‌ام، همواره در حال گریه کرده‌ام و از زمانی که دست‌های خود را به حرکت درآورده‌ام، به حالت فرسوده و خسته درآمده‌ام.

هوش مصنوعی: از درگیری و نافرمانی تو ناامید شدم، اما در عین حال به آینده امیدوار هستم.

هوش مصنوعی: در مجلس شادی و خوشی جایی برای من نیست، به نظر می‌رسد که مثل شمعی در کنار قبرم هستم.

هوش مصنوعی: از همراهی با تو هرگز خسته نمی‌شوم و از وجود خودم در کنارت احساس شرمندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه از خورشید بیشتر درخشانم، اما تو به من هیچ توجهی نکردی.

هوش مصنوعی: تو به خواسته‌ام نرسیدی و دل مرا شاد نکردی، حالا من هم مانند تو ناچارم و چاره‌ای برای خود ندارم.

هوش مصنوعی: می‌نشینم و از لذت‌ها کناره‌گیری می‌کنم، شاید با این کار به آرزوهایم برسم و با دل راحت از دنیا بروم.

هوش مصنوعی: چهره زیبای تو در سایه زلف‌ها پنهان است، مانند پرده‌ای که روی آفتاب افتاده است.

هوش مصنوعی: چشمانم که به تصویر تو می‌نگرد، هم چون باران دل‌انگیز است و هم مانند آفتابی روشن.

هوش مصنوعی: ما با یاد لب‌های سرخ و شیرین او، در دل‌مان حالتی شبیه به شیشه شراب داریم.

هوش مصنوعی: در دل تو جستجو و انتظار وجود دارد، اما من در دادن جان و عشق خود عجله دارم.

هوش مصنوعی: در جایی که زیبایی تو مانند تابش تازه خورشید است، هر ذره‌ای حساب و اندازه‌ای دارد.

هوش مصنوعی: اگر از شدت شرم بوی زلف تو از نافه‌ام بپیچد، این عمل هم درست و منطقی است.

هوش مصنوعی: جانم به خاطر آرزوی کام شیرین لبت، مانند کسی است که به دنبال آب دریاچه‌ای خیالی می‌گردد.

هوش مصنوعی: نگرانی و خوف از چشمان تو باعث شده که جانم در یک گرداب پر از نگرانی و اضطراب فرو برود.

هوش مصنوعی: اگر تو در خواب زیبایی او را ببینی، دل‌نواز است، حتی اگر این خیال خواب باشد.

هوش مصنوعی: وقتی دلِ دل‌زده‌ام از تو پر از آرزو است، پاسخی برای مغتنم بودن آن آرزو وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من در کنار تو می‌نشینم و از لذت‌های زندگی بهره می‌برم، شاید با این حال بتوانم به آرزوهایم برسم و به آرامش ابدی برسم.

هوش مصنوعی: ای کسی که در جست‌وجو مانده‌ای، بلند شو و تلاش کن؛ و ای کسی که به خاطر آرزوهایت آسیب دیده‌ای، اکنون زمان برخاستن و حرکت است.

هوش مصنوعی: بشتاب و از جا برخیز که زمان مناسب از دست رفته است. دیگر وقت صحبت کردن نیست، حرکت کن!

هوش مصنوعی: بنشان تا نسیم صبح شروع به وزیدن کرده است، ای کسی که عطش آب‌رویی داری، بلند شو.

هوش مصنوعی: وقتی که کار به انجام نرسیده و شرایط مناسب نیست، صحبت نکن و بهتر است که از آنجا دور شوی.

هوش مصنوعی: این چهره هیچ معنایی ندارد، از این باغ با طراوت و عطر برخیز و به سمت حقیقت برو.

هوش مصنوعی: زندگی پر از چالش‌ها و حوادثی است که به دنبال تو هستند، بنابراین همچون گوی در میدانی که با چالش‌ها روبه‌رو می‌شوی، آماده باشید و برخیزید.

هوش مصنوعی: گل به تو وفا نخواهد کرد ای بلبل که فقط سخن می‌گویی، بلند شو و تحرک کن.

هوش مصنوعی: این باغ به خاطر وفاداری‌اش، از گل‌هایش بویی بلند نمی‌شود.

هوش مصنوعی: ای ساقی زیبارو، بلند شو و به من شراب بده که من تشنه و نیازمند چشمه سبوی تو هستم.

هوش مصنوعی: در ایجاد مشکلات و مصیبت‌های من دلایل زیادی وجود دارد، ای کودک که همیشه بهانه می‌گیری، بلند شو.

هوش مصنوعی: پروانه هرگز از پای خود برنمی‌خیزد، ای شعله‌ای که تندی و خشونت داری، بلند شو و حرکت کن.

هوش مصنوعی: از این پس به کسی که ناکام است، نگو که آرزوهایش را فراموش کند و برخیزد.

هوش مصنوعی: می‌نشینم و از لذت‌ها فاصله می‌گیرم، شاید اینطور بتوانم به آرزوهایم برسم و از دنیا بروم.

هوش مصنوعی: روزی که تیراندازی از قربانی کردن ما را یاد می‌کند، روزی جشن و شادمانی است که به نام عید قربان شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: نیازی به رفتن به باغ نیست؛ در آینه به تماشای گلستان بپرداز.

هوش مصنوعی: تا زمانی که یاد تو در ذهن ما نیست، دل ما آرام نمی‌گیرد و نمی‌تواند آسوده باشد.

هوش مصنوعی: من فردی هستم که به خاطر بداقبالی‌ام، هرگز به هیچ موفقیتی دست پیدا نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: در سرزمین زهد و ریاضت، جایی دارم که شکرگزاری و قناعت، جانم را سیراب می‌کند.

هوش مصنوعی: هرگز حاضر نیستم که حتی یک روز در فقر و تنگدستی بگذرانم، حتی اگر در این شرایط به تخت پادشاهی ایران برسم.

هوش مصنوعی: از یک درویش تجربه‌ای به دست آورده‌ام از ارتباط خاک گیلان.

هوش مصنوعی: آب خام فرج در قم می‌آید و آتش را در کاشان روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: خدایا، کاش هرگز لازم نشود که به سرمهٔ زیبای صفاهان نیازمند شوم.

هوش مصنوعی: من برای خاک شیراز خون می‌ریزم، زیرا در آنجا جواهری وجود دارد که متعلق به من است.

هوش مصنوعی: در آرزوی دیدن دوستان تبریز، اشک از چشمانم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم که آنچه را که در دل دارم و آرزوی من است، به بهترین شکل به من عطا کند، ای پادشاه خراسان.

هوش مصنوعی: اگر چه این خواسته و آرزو در آخرت به من آسیب خواهد رساند.

هوش مصنوعی: من تصمیم گرفته‌ام که بنشینم و از خواسته‌هایم دست بکشم، شاید این کار مرا به جایی برساند که با آرامش و دلخواه بمیرم.