هوش مصنوعی: ای باد صبا، تو که از دل‌تنگی ما آگاه هستی، لطفاً یک صبح زود به گلستان آن محبوب برو و خبر ما را برسان.

هوش مصنوعی: وقتی که آرزوی دل را برآورده کنی، از عشق او به خاک بوسه بده و از خون دل ما، خاک او را گرامی بدار. به او درود بفرست.

هوش مصنوعی: اگر از درد جدایی و عشق بی‌نصیب هستی و نمی‌توانی احساسات خود را بیان کنی، حداقل از همان دل غمگین و بی‌چاره‌ی خود وام بگیر تا اندکی از این احساسات را حس کنی.

هوش مصنوعی: به من ظاهر کن روی زیبا و دلنشینت را، تا دل آزادگان جهان را شاد کنی و آن را در اختیار خود بگیری.

هوش مصنوعی: دل من به شدت در انتظار زیبایی تو در تلاطم است و از دیدن تو جان می‌دهد. ای کسی که به آرامش جان می‌بخشی، کار شهیدان را به سرانجام برسان.

هوش مصنوعی: از زیبایی و جذابیت تو کسی نمی‌تواند دل بکند. پس بهتر است به فکر نجات و بهبود وضعیت کسانی باشی که در دام عشق گرفتار شده‌اند.

هوش مصنوعی: تو دل خود را به محبت یا محبت‌دیده‌ها نمی‌سپاری، اما می‌توانی با ما به خاطر کینه‌ات رفتار کنی، اما حداقل نام محبت را بر زبان بیاور.

هوش مصنوعی: با زبانی گویا و شیرین، مسکنی برای دل‌ها فراهم کن و با لبخندی شگفت‌انگیز، اثر معجزه‌آسا و دلنشین ارتباط انسان‌ها را به نمایش بگذار.

هوش مصنوعی: دل بی‌کمند زلف تو از خود بی‌خبر است و شوق تو آن را به جنون کشانده است. پس دیوانه را با زنجیری که به او مرتبط است، در زمین نگه‌دار.

هوش مصنوعی: جای محبت و مهربانی تو در زندگی ما خالی است. جایی که ما از آن لذت می‌بریم، خوشایند است؛ پس ای کاش تمام لذت ما را کامل کنی.

هوش مصنوعی: در نور خورشید این دشت دور از تو، ما به شدت دچار درد و ناراحتی هستیم. ای ابر، سایه‌ات را بر سر ما نگه‌دار تا کمی آرامش یابیم.

هوش مصنوعی: بردار دو قدم به سمت وفا و صداقت بردار، تا روز قیامت مهر و محبت را خدمتگزار خود کن.

هوش مصنوعی: ما مثل یک باغ خشک و بی‌حال هستیم و تو به مانند باران بهاری، می‌توانی ما را به سمت بهشت ببری و در میان ما جایی برای خود ایجاد کنی.

هوش مصنوعی: دل مشتاق وصال توست و این خواسته‌ای است اجتناب‌ناپذیر، پس اگر از دسترس ما دوری می‌کنی، حداقل به ما بگو که امید رسیدن به تو را از دست بدهیم و رنج را تحمل کنیم.

هوش مصنوعی: اگر مانند شعله آتش، سرکشی را کنار نگذاری، پروانه بگو که همان فکر خام را بسوزاند.