هوش مصنوعی: هنگامی که وجودت از دید من مانند طلا ارزش خود را از دست بدهد، قلبم به یک لحظه آرزو می‌کند که راهت به سوی من باز شود و من به تو نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: تو که از ترس راه راست و درست زمین خوردی، نمی‌دانم در شرایط سخت‌تر چه کار خواهی کرد، اگر به زیر تیغ شمشیر نازک بیفتی؟

هوش مصنوعی: این یکرنگی و بی‌وفایی، بسیار تعجب‌آور است. اینکه اگر محمود دلش بشکند و غم به سراغش بیاید، اثرش بر ایاز هم مشخص می‌شود و باعث می‌شود که زلف او نیز دچار چین و شکن شود.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که بخت خوب دارد، مانند پرنده‌ای که با خوش‌شانسی از تخم بیرون می‌آید و در چنگال عقابی قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دلی که از همان ابتدا با humildity آشناست، حتی اگر مانند خورشید از خاک بلند شود، دوباره به زمین برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: زلف بلند تو که دل اهل دل را می‌رباید، من نگرانم که راه واقعی به بی‌راهه کشیده شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زندگی می‌کنم، همیشه از زلف‌های زیبا و دلربا گلایه دارم. نگران این هستم که مبادا کسی دلی پر از غم و درد داشته باشد و این غم و درد، طولانی و سخت شود.

هوش مصنوعی: مدتی نمی‌گذرد که آن ماه به ظلم و ستم دست نمی‌زند. خوش به حال آن عاشق که معشوقش با محبت و عشق به او پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: من به شدت گرفتار شدم و چاره‌ای ندارم، چون سرنوشت در دست گردون (آسمان) است. امیدوارم که کار هیچ‌کس به دست کسی که کارش را می‌سازد، نیفتد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به هدفی که در نظر داری برسی، باید در جایی که از دل و جانت احساس نیاز می‌کنی، دعا کنی و استغاثه کنی، نه در هر مکان دیگری.

هوش مصنوعی: دور از چشم مردم و پنهان از نگاه‌ها، از غم و اضطراب دل خود هیچ چیز نمی‌دانی. می‌خواهم در دل تو به رازها و اسرار پنهان راه یابم.