فایز » ترانه‌های فایز بر اساس نسخه‌ای دیگر » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۱۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دو زلف یار عنبر می تراود</p></div>
<div class="m2"><p>جبینش نور اظهر می تراود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مگر فایز لبش را نام بردی</p></div>
<div class="m2"><p>که از لبهات شکر می تراود؟</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲۸

دو زلف یار عنبر می تراود
جبینش نور اظهر می تراود
مگر فایز لبش را نام بردی
که از لبهات شکر می تراود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی معشوق خود اشاره دارد. او از زلف‌های معشوق که مانند عنبر هستند و همچنین از نور چهره‌اش صحبت می‌کند. شاعر به طعم شکرین لب‌های او نیز اشاره کرده و این احساس را به زیبایی وصف می‌کند.

شمارهٔ ۱۲۶

شمارهٔ ۱۲۷

هوش مصنوعی: دو زلف یار مانند عطر خوشبوست و نور صورتش چون روشنی درخشان می‌تابد.

دو زلف یار عنبر می تراود

جبینش نور اظهر می تراود

هوش مصنوعی: آیا نمی‌دانی که وقتی نام فایز را بر زبان می‌آوری، از لب‌هایت چه شیرینی و لطافتی بیرون می‌آید؟

مگر فایز لبش را نام بردی

که از لبهات شکر می تراود؟

شمارهٔ ۱۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده