فصیحی هروی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ  ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ره نمی‌یابد اجل هم بر سر بالین ما</p></div>
<div class="m2"><p>بس که ماتمخانه ما از غم هجران پر است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نیستم آگه که آتش بر دل شوقم که زد</p></div>
<div class="m2"><p>لیک می‌دانم که بازم سینه از پیکان پر است</p></div></div>

دیوان فصیحی هروی به کوشش ابراهیم قیصری - فصیحی هروی - تصویر ۲۹۴

شمارهٔ  ۱۶

ره نمی یابد اجل هم بر سر بالین ما
بس که ماتمخانه ما از غم هجران پر است
نیستم آگه که آتش بر دل شوقم که زد
لیک می دانم که بازم سینه از پیکان پر است

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس غم و اندوه ناشی از جدایی سخن می‌گوید. او می‌گوید که زمان مرگ به او نزدیک نمی‌شود، چون دلش پر از غم و ماتم است. هرچند او نمی‌داند چه آتش شوقی در دلش شعله‌ور است، اما از پر بودن سینه‌اش از درد جدایی آگاه است.

شمارهٔ  ۱۴

شمارهٔ  ۱۵

هوش مصنوعی: مرگ حتی به بالین ما هم نزدیک نمی‌شود، چون ماتم و اندوه ما از جدایی پر شده است.

ره نمی‌یابد اجل هم بر سر بالین ما

بس که ماتمخانه ما از غم هجران پر است

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه زمانی آتش عشق در دلم روشن شده است، اما به خوبی می‌دانم که سینه‌ام هنوز از زخم‌های ناشی از درد و عشق پر است.

نیستم آگه که آتش بر دل شوقم که زد

لیک می‌دانم که بازم سینه از پیکان پر است

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده