هوش مصنوعی: ای سایه‌ی پاهای تو، نشانه‌ای از امید من، کی از تو دور شدم و از درد و ناامیدی نشستم؟

هوش مصنوعی: چه کسی بود که در سایه محبت و نزدیکیت، ناامیدتر و ناآرام‌تر از من نشسته باشد؟

هوش مصنوعی: کیست که از زیبایی تو لذت برده و نتوانسته در آرامش باشد؟ هیچکس نمی‌تواند به تماشای جمال تو نشسته و احساس نگرانی و اندوه نکند.

هوش مصنوعی: کیست که مانند گل در باغ خیال تو، با دلی پر از درد ولی لبخندی بر لب نشسته باشد؟

هوش مصنوعی: چه کسی بود که از شدت خواسته و آرزو، با دست‌های خالی و بدون هیچگونه تکیه‌گاهی در گوشه دامن تو قرار نگیرم؟

هوش مصنوعی: چه کسی است که در مقابل ننگ و خواری، همچون خون که بر روی پلک‌ها می‌نشیند، آرام نشسته باشد و به ناامیدی تن دهد؟

هوش مصنوعی: کیست که مانند بخار در آتش، تا لحظه‌ای که گردن‌ام در آتش سوزان غم فرو نرود، نشسته‌ام؟

هوش مصنوعی: تو به زیوری شبیه هستی که یادآور زیبایی و جذابیت است و من هم مانند بوی دلپذیری هستم که به وصال تو امید دارم. نمی‌دانم چگونه از تو جدا شدم که حالا پشیمان نیستم.

هوش مصنوعی: من و تو در کنار هم نشسته بودیم، اما چقدر زلف زیبای یارم باعث پریشانی و دلتنگی من شده است.

هوش مصنوعی: اینها همه بهانه‌هایی هستند؛ چون گناه باعث بخشش است. خوشحالم که بدون سرمایه و مال به دکان نمی‌نشینم.

هوش مصنوعی: من بار گناه خود را در این مسیر باز کردم، اما بیهوده است؛ زیرا نتوانستم در کنار افراد نیکی که برکت و رحمت دارند، قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: قسم به تیزی ستم عشق، امروز من به مانند زخمی هستم که حتی لبخند به لب ندارم و نمی‌توانم آرام بنشینم.

هوش مصنوعی: من مانند موجی از سراب هستم که در این دریاى زنده و پرطراوت، هرگز لحظه‌ای بر سر طوفانی قرار نگرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من آن ناله‌ای هستم که درد و رنج من را در این مهمانی، به‌خاطر شوخی‌های دوستان، در گوش دیگران نگذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: در میدان زیبایی، من همان خنجر نازک و تند هستم که از شدت درگیری و آشفتگی، بر زخم کسانی که به خاک افتاده‌اند، ننشسته‌ام.

هوش مصنوعی: من در مکانی که در آن تمرکز بر هدف و اراده‌ام را ترک نکردم، می‌خواهم مانند کسی که در جایگاه عرفان نشسته، تسلیم نشوم.

هوش مصنوعی: در دامن خم‌های انگور، سرزمین من قرار دارد، و من در حالی که در دستم جامی پر از درد است، در خانقاه افرادی که هدف‌شان مادیات است، نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: این جواهر گرانبها به قدری از شرافت و بزرگی همت بهره‌مند است که حتی بر سر حکمروایی سلیمان نیز قرار نگرفته است.

هوش مصنوعی: من آن انرژی شاداب و پرجنب و جوشی هستم که به دستور بهار بر روی گل‌های گلستان نمی‌نشینم.

هوش مصنوعی: حجم زیادی از درد و رنج را در کلامم نهفته‌ام و بدون هیچ‌گونه همراهی یا حمایت، به تنهایی در این مسیر ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: احساسات درونی من مثل آتش در تنور شعله‌ور است و هرگز در ذهنم آرامش و ثبات نداشته‌ام.

هوش مصنوعی: صد شمع به خاطر من ناله می‌کنند و من در یک شب به خاطر یک شعله‌ی خاموش، آرام ننشسته‌ام.

هوش مصنوعی: تو همچون مرهمی برای دردها، و من زخمی هستم که حق انجام کار درست را ندارم. اگر بدون تو نتوانستم به آرامش برسم، این موضوع قابل درک است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در این دنیا با نگاهی مهربان و محبت‌آمیز، می‌توانم احساس کنم که از عذاب و درد دور هستم و همچنان در آرامش به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: در مهمانی زیبایی‌ات، این نوع رفتار بسیار سنگین و دشوار است، گویا من در میان اسیران جای نمی‌گیرم.