هوش مصنوعی: ای آقایی که نور و شکوه سروری‌ات از چهره‌ات می‌تابد، همچنان که نور صبحگاهی از طلوع آفتاب می‌درخشد.

هوش مصنوعی: کودکان شوخ و بازیگوش بی‌پروا از ذهن تو به سمت صفحه می ‌شتابند و به راحتی خود را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: سخن و کلامی که از تو برمی‌آید، به اندازه‌ای با ارزش و زیباست که مانند عطری خوشبو بر چهره‌ها می‌نشیند و جان‌ها را متاثر می‌کند.

هوش مصنوعی: آنچه تو با ذوق و استعداد خود می‌گویی، مانند سفالی شکسته و بی‌قیمت است که در آن هیچ چیز ارزشمندی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگر لبه‌های نازک‌دلان از محبت و عشق تو لب باز کنند، مانند جوشیدن تبخال، اندیشه‌های نیکو و خوبی‌ها در دل آن‌ها شکل خواهد گرفت، حتی اگر از زیبایی‌ها و لذت‌های زندگی بهره‌مند شوند.

هوش مصنوعی: عمق وجودت به وسیله اندیشه‌ای خلاق و نابی به وجود آمده و مثل خورشید که از کلمات و طراحی‌های لطیف زنده می‌شود، ارزشمند و درخشان است.

هوش مصنوعی: طبع من گاهی به زیبایی و شگفتی فکر می‌کند، اما در اینجا بیشتر از همیشه شرمسار از ناتوانی‌ام هستم.

هوش مصنوعی: عشقم به قدری عمیق و رنج‌آور است که حتی اگر همه چیز ظاهراً نادرست به نظر برسد، باز هم برای تو صدای درست و روشنی دارد.

هوش مصنوعی: دل روشن تو با ظرافت و زیبایی خاصی طراحی شده است، مانند معمارانی که از صبح و تابش آفتاب با خشت و گل، اثر هنری می‌سازند.

هوش مصنوعی: می‌گویند به خاطر دود مشربم، خورشید به خاطر جسارت ابرها، تیره و کدر شده است.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم وجود خود را انکار کنم، ولی از تو سوالی دارم: خواهش می‌کنم لطف کرده و جوابم را بده.

هوش مصنوعی: تو خود همان زیبایی بهاری هستی که خون خشکیده در داغ گل‌های لاله را به گلاب تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: من نه مانند دلبر زلفی دارم و نه به اندازه شاهد، غم و اندوهی که باعث ویرانی دل‌ها شود.

هوش مصنوعی: چرایی این که چرا زبانم را به کلام بیهوده باز کنم و با کسانی که فقط به سرابی می‌نگرند، به جدل بپردازم، برایم مبهم است.

هوش مصنوعی: ای دل تو چه زیبا و باارزش هستی، بهتر از هر کالای دیگر. پس مانند کاروان مصر، که در آن زندگی اشرافی جریان دارد، با بی‌توجهی نه به خودت و نه به دیگران آسیب نزن و در هر اقدامی از زیبایی و شکوهمندی دل دوری کن.

هوش مصنوعی: من از خود زهر گفتم و از محبت شرمنده شدم، که در طعم آن، شهد شیرین وفای شهیدان حس شده است.

هوش مصنوعی: من مانند شانه‌ای که صد زبان دارد، می‌خواهم قسم بخورم، اما این قسم را به موی دوست خواهم خورد، نه با نشانه‌ها و نوشته‌ها.

هوش مصنوعی: من از هیچ‌کس جز محبت و وفا سخنی نمی‌پذیرم و از عشق به کسی شرمنده نیستم.

هوش مصنوعی: من در دل تو جاودانه شدم، ولی آن بوسه‌ای که نشانه‌ی رحمت بود، حالا به خاطر این نشانه‌ی عذاب، تیره و تار شده است.

هوش مصنوعی: اگرچه عذرهایی که می‌خواهم بیاورم خوشایند نیست، اما سخن را با یک جمله از این کتاب به پایان می‌رسانم.

هوش مصنوعی: من نادان هستم و از نادانی‌ام تنها خطا برمی‌خیزد، اما تو که عاقل هستی، از عقل خود جز کار درست و صحیح به عمل نمی‌آوری.