هوش مصنوعی: عشق کجاست تا من بتوانم شعله‌ای از آتش در انبار چوب‌های سوختنی به پا کنم و با یک چتر سلطنتی بر روی تخت خاکستر بنشینم؟

هوش مصنوعی: لعل شاهنشاهیم را بر خاک عاجزی من بیندازید تا بتوانم به مدت دو روز بر رسوایی افسر بخندم.

هوش مصنوعی: من از لب زخم‌های شهیدان بهره‌ای می‌گیرم، شاید بتوانم با بوسه‌ای بر شمشیر، به یاد آن‌ها ادای احترام کنم.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که اشک‌هایم را نریخته‌ام و به هیچ کس شکایت نکرده‌ام. تنها یک ناله خفه در دلم دارم، شاید بتوانم آتش دل خود را به گوش کسی برسانم.

هوش مصنوعی: باید به احترام عفو و بخشش، آبرو و حیثیت آن را خراب نکنیم. اما من با لباس‌های آتشینم که به نشانه عشق و شعف، خود را در دریای پاکی و صفا غوطه‌ور می‌سازم.

هوش مصنوعی: سال‌ها در را زده‌ام و هیچ‌گاه جوابی نشنیده‌ام، حالا برای مدتی دیگر، با بیانی واضح بر در دیگری می‌زنم.