هوش مصنوعی: صبحگاهی، چمن‌زاری زیبا دارم که عطر و صفای آن مانند کیمیای ارزشمندی است. بر هر شاخه‌ای میوه‌های آفتابی و تازه‌ای دارم که به زودی می‌رسند.

هوش مصنوعی: نه شوقی برای ناله‌کردن دارم و نه غم و اندوهی که مرا به سواری بکشد؛ فقط ناله‌ای دارم که مانند زنگ شتر درخشان و دلنشین است.

هوش مصنوعی: من مانند پروانه‌ای هستم که در آرزوی پرواز گم شده‌ام. اگر حتی اندکی امیدی از چراغ دیگران داشته باشم، امیدوارم که آن هم بر باد رود.

هوش مصنوعی: همیشه در شب از درد و غم ناله می‌زنم و از ترس می‌لرزم. در حالی که بی‌دست و پا هستم، در فکر این هستم که چگونه بر بام نگهبانان بروم.

هوش مصنوعی: گلستان نمی‌تواند تحمل کند زحمت و دردسرهای هر پرنده‌ای که بی‌هدف پرواز می‌کند؛ من نگاهی در قفس دارم که در هر پلک زدن که به آن می‌اندازم، احساس خاصی دارم.

هوش مصنوعی: من مانند پروانه‌ای هستم که از پرواز با پرنده‌ای بزرگ محروم شده‌ام، حالا دست خود را برای درخواست کمک به دامن مگسی دراز کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر زبان فصیح و گویا، گمراه شود، در دنیای درهم و برهم، من چراغ روشنی در مسیر ذهنم دارم.