هوش مصنوعی: جوش و شوق من از زیبایی‌های کشور می‌خانه‌ام به اندازه‌ای است که گویی خودم به‌عنوان یک اهل خانه در آنجا زندگی می‌کنم و با ساغر و پیمانه‌ام می‌زیم.

هوش مصنوعی: من خود را صبور می‌دانم، ولی درون من به قدری اشک وجود دارد که طاقت این طوفان را ندارم و مشکلاتم بی‌نهایت است.

هوش مصنوعی: من دوباره در مکانی درمانی در حال درخواست کمک هستم، زیرا از آنجا به گوش می‌رسد که مسیح فریاد می‌زند که من دیوانه‌ام.

هوش مصنوعی: من به سرقت از جیب صبح، خاکستر منصور را می‌زنم، شاید به این وسیله بتوانم از این نور، خانه‌ام را در امان نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: بدبختی‌هایی که به سرنوشتم نوشته شده، به قدری تنهایی‌ام را حس می‌کنم که هر شب چراغی را در خانه‌ام روشن می‌کنم و باد می‌وزد.

هوش مصنوعی: هرگز صدای جغدی در کلبه‌ام شنیده نمی‌شود، روزگاری بر من گذشته که در این ویرانه سرگردان هستم.

هوش مصنوعی: من بی‌سبب نیستم که از گل آگاهی دارم؛ من به خوبی می‌دانم که نه از شمع هستم و نه گفتارم فصیح است. فقط می‌دانم که گاهی مانند بلبل هستم و گاهی مانند پروانه.