هوش مصنوعی: وقتی خورشید زیبا و درخشان تو را در آغوش گرفته بود، من دیشب آتشین‌تر از شمع بودم و حس می‌کردم که خاک بر سرم ریخته‌اند.

هوش مصنوعی: در شب عید نوروز، شبنم مانند عرقی بر روی گل‌های زیبا نشسته بود و این شب، به نوعی تجلی زیبایی و طراوت آب خضر به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: بدن آن شخص که به خاطر زیبایی و نازش تاب تحمل سختی‌ها را نداشت، آهی از دلش برمی‌آید که به خاطر سختی و ستمی که کشیده، آن را همراه با آب و آتش تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: از صبح تا شب، بیماران بر شهیدان تو اشک می‌ریختند، گویی که روز قیامت بوده است.

هوش مصنوعی: در غیبت و دوری از نگاه بیمار تو، حتی خواب خوش و آرامش هم به تلخی و درد تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: دست غم بر دستانم بی‌پناه است، چرا که در درون قلبم هر لحظه زخم‌های بسیاری وجود دارد که مانند تیغی تیز به من آزار می‌زند.

هوش مصنوعی: از فقر و ناداری کسی تو را دوست نداشت، چرا که زیبایی و جاذبه چشمان او در شب آتشین دلش روشن بود.