هوش مصنوعی: من از خیال و اندوهی که دارم به مرگ و خاموشی پرنده‌ای در سکوتم می‌مانم. حالا چقدر طول می‌کشد تا در گلزار زیبایی تو، صدای سرخوشی و شادابی من بلند شود؟

هوش مصنوعی: اگر جانم را برای نثار تو هدیه نکنم، چه باید بکنم؟ چیز بی‌ارزشی مانند گل ناتوان چه می‌تواند بکند اگر عطر فروش نتواند عطری بفروشد؟

هوش مصنوعی: محبت مانند بهشتی است که در آن، زخم‌های دل من سبب گریه می‌شوند و در کنار آن، شادی و خنده گل نیز وجود دارد.

هوش مصنوعی: به شوقی که احساس می‌کنم، وقتی نامش را بر زبان می‌آورم، چشمانم پر از نگرانی و اشک می‌شود و گویا چیزی در گوشم می‌پیچد.

هوش مصنوعی: اگر دلم را به عشق تو محکم بسته‌ام، چرا زخمی که هر لحظه از شوق می‌زنم، دوباره باز می‌شود و آغوشم را به روی احساساتم می‌گشاید؟

هوش مصنوعی: نیش مژگان تو به اندازه چشم‌های کنجکاو و بازیگوش تو زیباست، اما ای کاش که آسیب و آسیب‌دیدگی از دیگران به تو نرسد و قلب و روح انسان را نشکند.

هوش مصنوعی: عزم و اراده تو بسیار بلند است، پس با تمام وجود خود را برای مشاهده زیبایی‌های دو جهان آماده کن و به راحتی از تماشای آنها دست نکش.