هوش مصنوعی: اسب سفر تو را به جهان بفرست، در این دنیای فانی کنار بگذار و در دروازه سرای جاودانی، خیمه‌ای برپا کن.

هوش مصنوعی: از این سرزمین برو که یوسف جان در حال رفتن است و دیگر باز نخواهد گشت، او به سوی سرزمین جاودانگی می‌رود.

هوش مصنوعی: لبخندهای شادی را از لب‌ها بشنو و صدای دل‌ناله را گوش کن، در مکانی که به سوگواری اختصاص دارد، جشن و شادی برپا نکن.

هوش مصنوعی: در این متن به این موضوع اشاره شده است که نباید در این جهان فانی احساس تعلق و وابستگی عمیق پیدا کرد؛ چرا که این وابستگی ممکن است باعث شود که مانند یک گیاه در این خاک، گرفتار مشکلات و سختی‌ها شوی و دیگران از تو بهره‌برداری کنند. به عبارتی دیگر، بهتر است آزادانه و بدون وابستگی زندگی کنی تا در معرض آسیب‌ها و مشکلات قرار نگیری.

هوش مصنوعی: در این دنیا، افرادی که مانند سگ هستند و فقط به منافع خود فکر می‌کنند، قصد دارند به تو آزار برسانند. حتی اگر تو به اندازه یک پرنده بزرگ و قوی به نام هما نیز باشید و تمام تلاش خود را برای حفظ خود بکنی، باز هم آن‌ها به دنبال شکار تو هستند.

هوش مصنوعی: از این مادیات و ظواهر زندگی دل بکن، زیرا که ارزش واقعی دل را نمی‌توان نادیده گرفت. دل انسان، ارزشش از دو جهان بیشتر است.

هوش مصنوعی: آب زندگی را به گلو یک الاغ نده و پرواز جبریل را به هوس یک سگ نینداز.

هوش مصنوعی: دریغ است که مقصد عشق را در دستان تو قرار دهند، زیرا تو ممکن است مانند دل، در دریایی از خون و غم غرق شوی.

هوش مصنوعی: اگر از زنگار و پلیدی‌های عشق خود را پاک کنی، در غیر این صورت، زیبایی و روشنی تنها مختص خاک و سادگی باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: چون در وادی عشق قدم می‌زنی، خود را رها کن و از همه چیز بی‌خبر باش تا دل تو مانند کیسه‌ای پر از صفای صبح شود.

هوش مصنوعی: من به آرامی و با شدت مانند خونی که در رگ‌ها جریان دارد، در عشق خود می‌سوزم؛ چرا که این احساس مانند آتش غذا می‌طلبد و من از آن تغذیه می‌کنم.

هوش مصنوعی: درد تو مانند کسی است که بر روی بالین دلم می‌آید و از عمق وجودم تا لبه دهانم به جوش و خروش می‌افتد. چه خوب است!

هوش مصنوعی: از کوی دوست می‌روم و حالتی دردناک دارم، چشمانم پر از غم و دل من به شدت داغ دیده است. همه‌ی رنج‌ها و مشکلاتی که کشیده‌ام، حس می‌شود.

هوش مصنوعی: ای بس دلسوزی که بر دل این ناامید رحمت می‌فرستی، او که به سبب بی‌رحمی، پزشک او را از درمانگاه دور کرده است.

هوش مصنوعی: شربت درد تو حلال باشد برای کسی که آن را می‌نوشد، مثل غذای دشمن امام که از دل خود به او می‌دهد.

هوش مصنوعی: علی، همچون چراغی در رهبری است، نوری که به موسی داده شده، و او کسی است که از دستانش روشنی می‌بارد و او را در امنیت قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: دنیا از برکت وجود تو وسعت نیافت و دلت از نعمت وجود پر نشد، و همچنان از غذا خالی ماندی.

هوش مصنوعی: در میهمانی پرنعمت، زمانی که دست تقدیر به ما مروت می‌کند و سفره‌ای از نعمت‌ها گسترده می‌شود، انسان پرخور دچار پرخوری و گرسنگی مفرط می‌شود و از شدت سیری به زحمت می‌افتد.

هوش مصنوعی: زمانی که صدای پیروزی به گوش می‌رسد، دشمنان با شمشیر تو به میدان جنگ خواهند آمد و از دعا و آرزوهایشان برای نجات استفاده می‌کنند.

هوش مصنوعی: کشتی بدن در برخورد با امواج دریا آسیب می‌بیند، و جان انسان به کناره می‌افتد و به امواج فریبنده دریا می‌سپارد.

هوش مصنوعی: آنگاه که مانند اسبی چابک و قدرتمند ظاهر شوی، عظمت و شکوه تو مانند زره‌ای است که سختی‌ها و دردهای زندگی را بر تن وجود تو می‌پوشاند و تو را از گزند آنها محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: چه اسب زیبایی که اگر از سوی ملکوت اول، پیامبری به سمت او بیاید، تصور می‌کند که پایش را بلند کرده است.

هوش مصنوعی: هنوز آن پیمان خاطر دچار شکستی نشده که این سرزمین ابدی را زیر پای نهایی خود گیرد.

هوش مصنوعی: اگر از سرزمین فنا، شاه سوار عدم را زیر ران آوردند، به سوی ملک بقا می‌رود.

هوش مصنوعی: زمانی که پرده‌ها کنار برود و حقیقت آشکار شود، اولین گام را با احترام و احتیاط بر دوش خود می‌گذاریم و به سوی آغاز حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: چو تیغی که به زیبایی و نرمی گل را در دامان خود قرار می‌دهد، روح انسان نیز در دنیای عدم و ناپیدا می‌تواند همچون بلبل خوش‌خوانی در باغی از خاطرات و علاقه‌ها به پرواز درآید.

هوش مصنوعی: زمانی که بزرگ‌مردان به میدان جنگ می‌آیند، همچون جامی که از خون سرشار می‌شود، زندگی و آرزوهایشان را با خطر مرگ پر می‌کنند.

هوش مصنوعی: شخصی که حسادت می‌کند، از غم و غصه دشمنش به شدت دچار پریشانی می‌شود. درست مانند اینکه با دمیده شدن به جایی، غذای دل دشمنانش را فراهم کند و این نشان‌دهنده ضعف اوست.

هوش مصنوعی: در میدان جنگ، به اندازه‌ای خون ریخته می‌شود که گروهی از نهنگ‌ها در خون شنا می‌کنند و با آن آشنا می‌شوند.

هوش مصنوعی: در جشن و شادمانی خود را درگیر آواز و گفتگو کن و در آغازین لحظات، هوش و تفکر را از مغز جاودانگی بگیر و استفاده کن.

هوش مصنوعی: پادشاه مانند آیینه‌ای است که در میان دو دشمن قرار دارد، و تو وقتی با دشمن مواجه می‌شوی، چهره‌ای تیره و ناخوشایند از خود نشان می‌دهی. در واقع دنیا را نشان نمی‌دهی.

هوش مصنوعی: اگر شمشیر تو به فرض مانند آینه عمل کند، دشمن تصویر خود را خواهد دید که سر از تن جدا شده است.

هوش مصنوعی: اگر آینه زیبایی را به خود ببیند، روح طبیعی آن تصویر را از نفس پاک تو دریافت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر بچه گیاهی از شیر ولایت تغذیه کند، به ویژگی‌های خاصی چون خاصیت کهربا دست پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر مردم به زیبایی تو مانند خلیل (ابراهیم) جسارت کنند و پا بر آتش بگذارند، آن گاه آتش گلستان خواهد شد و شعله آن در دهان اژدها خواهد رفت.

هوش مصنوعی: به خاطر عهد و پیمان تو، زمانه به شدت شاداب و سرزنده است و این شادی به قدری زیاد است که حتی آینه هم تصویر شادی را برای خود مجسم می‌کند.

هوش مصنوعی: ما مانند دانه‌هایی هستیم که در زمین خشک و گرمیده‌ای به سر می‌برند، جایی که آثار رحمت و برکت وجود ندارد و تنها رنج و جفا ما را احاطه کرده است.

هوش مصنوعی: به ابری نرم بگو که به سوی زبانی فصیح و زیبا حرکت کند، زیرا زمین پیراسته و خالص او برای دریافت باران بسیار تشنه است.

هوش مصنوعی: چشم حسود را به سرنوشت بسپار تا اینکه خاک در مقابل تو همچون نور برای من روشن شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که این مادران وجود دارند، دعای پدر بر روی زمین در صبح و شب، منجر به بروز مشکلات و سختی‌ها می‌شود.

هوش مصنوعی: از آزار و خطرات این دنیا که مانند طوفان و بی‌نظمی هستند، به کعبه و مقام والای تو پناه می‌آورم.