سروده های فرخی  شاهکارند

باغ پر گل شد و هامون همه پر سوسن

آبها تیره ومی تلخ و خوش و روشن

کوه پر لاله و لاله همه پر ژاله

دشت پر سنبل و سنبل همه پر سوسن

ز ابر نوروزی و باران شبان روزی

نه شگفت است اگر سبزه دمد ز آهن

آب چون صندل و صندل به خوشی چون می

بوستان پر گل و گلها ز در گلشن

اینت نوسالی ونوماهی و نوروزی

 همه با شادی و با خرمی آبستن

من و باغی خوش و پاکیزه لب جویی

دل من بگرفت از خانه و از برزن

یافتم باغی پر از روشنی چون خورشید

رستم از دود چراغ و ز دم روزن

چون برون آیم از ین باغ مرا باشد

بر سر انجمن از گل بزده خرمن

از جوانمردی شیرین شده در هر دل

وز خردمندی استاد بچندین فن

نه زهمدستان ماننده به همدستی

نه ز همکاران ماننده بدو یک تن

آنچنان نغز که او جوید وبنگارد

که تواند به جهان جستن و آوردن

چو شمار آمد، بی رنج، کم از یکدم

بر تو بشمارد یک خانه پر از ارزن

نه به یک کارستوده ست و به یک  دانش

که به هر کار ستوده ست و به چندان فن

چهر او نیکوچونان که به دیداری

خوار گرداند با شوی دل هر زن

پارسا دارد خویی که نبرد او را

 جز به  رادی وجوانمردی گمان دشمن

به هر آن برزن کو بر گذرد روزی

بوی مشک آید تا سالی از آن برزن

 روی خورشیدی کز شرم بدان ماند

که به گرمابه همی پوشد پیراهن

به پسن اندر چونانکه دگرکس را

نتواند گفت او را سخنی دشمن

به نکوخویی  بیرون کند از کینه

دل بد خواهی همچون دل اهریمن

گر به ماه دی در باغ شود خندان

گل بخنداند در ماه دی و بهمن

نکند مستی هر چند به خوان  اندر

ننهد سیکی بر دست کم از یک من

ای جوانمرد که با سنگی و با هنگی

بر سنگ تو چو بادست که قارن

هم هنر داری و هم نام نکو داری

نام نیکو را در گیتی بپراکن

تا جهان باشد شادی کن و خرم زی

بیخ انده را یکسر ز جهان برکن

روز خوش می خور و شب خوش به بر اندر کش

دلبری ناز بکام دل و با رامن

روز نوروزست امروز و سر سالست

ساتگینی خور و هرسو زر  و سیم افکن

سر سال نو فرخنده کناد ایزد

بر تو و بر من و بر خواجه  و یار من