ازین گریستن آنست امید من که مگر

به اشک من دل تو نرم گردد ای سرهنگ

به آب چشمه نگشت ایچ سنگ نرم و مرا

به آب چشم همی نرم کردباید سنگ

هزار یک زان کاندر سرشت او هنرست

نگار و نقش همانا که نیست در ارتنگ

بدان امید که روزی بدست گیرد شاه

چو پهنه گهر آگین شده ست هفت اورنگ

بسا کسا که گرفتار تنگدستی بود

ز فر بخشش او سیم و زر نهاده به تنگ

بزرگواری وکردار او و بخشش او

ز روی پیران بیرون برد همی آژنگ

هزار یک گر ازان ز آسمان در آویزد

چنان بود که ز کاهی کهی کنندآونگ

جهان نیارد با او برابری کردن

که ره نبرد با اسب تیزتک خر لنگ

همی درفشد ازو همچنانکه از پدرش

 فروغ خسروی و فر شاهی و اورنگ