امیرعلیشیر نوایی » دیوان اشعار فارسی » مقطعات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز آشنایان آن قدر رنج و الم دیدم که نیست</p></div>
<div class="m2"><p>میل آن اکنون که با خود نیز باشم آشنا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل خراش و جان عنا بیند از ایشان گوئیا</p></div>
<div class="m2"><p>هست یک نصف از خراش دل دگر نصف از عنا</p></div></div>

دیوان امیر نظام الدین علیشیر نوایی به سعی و اهتمام رکن‌الدین همایونفرخ - تصویر ۲۸۵

شمارهٔ ۲

ز آشنایان آن قدر رنج و الم دیدم که نیست
میل آن اکنون که با خود نیز باشم آشنا
دل خراش و جان عنا بیند از ایشان گوییا
هست یک نصف از خراش دل دگر نصف از عنا

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از درد و رنجی که از آشنایان متحمل شده صحبت می‌کند و بیان می‌کند که دیگر تمایلی به آشنایی ندارد. او اشاره می‌کند که دل و جانش از رفتار این آشنایان آسیب دیده و به نوعی دوسوته شده است؛ یعنی بخشی از درد او ناشی از زخم‌ها و رنج‌هایی است که آشنایان به او وارد کرده‌اند.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: من از آشنایان آن‌قدر رنج و درد کشیده‌ام که اکنون دیگر تمایلی به نزدیکی و آشنایی حتی با خودم نیز ندارم.

ز آشنایان آن قدر رنج و الم دیدم که نیست

میل آن اکنون که با خود نیز باشم آشنا

هوش مصنوعی: دل انسان از درد و غم و رنج پر شده و انگار که نیمی از این درد به خاطر جراحات عاطفی و نیمی دیگر به خاطر ناز و عشوه‌های محبوب است.

دل خراش و جان عنا بیند از ایشان گوئیا

هست یک نصف از خراش دل دگر نصف از عنا

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده