هوش مصنوعی: تصور و یاد آن معشوقان زیبا تا اعماق وجود من نفوذ کرده است و من همچنان در راه میکده مغان، با ناله و فریاد به حال و روز خود می‌گرانم.

هوش مصنوعی: زلف‌های زیبا و پیچیده معشوقه‌ام، مثل کمندی است که مرا به خود جذب کرده است. این وضعیت من در دل مکان مقدسی، به نوعی نمایانگر داستان زندگی من در این جشن و بزم است.

هوش مصنوعی: به دقت به شفافیت لیوانی که در آن شراب است نگاه کن، رنگ قرمزش نشان‌دهنده چشمان من است که خون گریه می‌کنند.

هوش مصنوعی: به کوه کن و دماوند توجه کن؛ اولی شبیه به قلبی است که می‌تپد و دومی نماد یک اندوه سنگین و عمیق من است.

هوش مصنوعی: نظامی می‌گوید که در می‌نوشی، اگر موهایی از سبو بریزد، نباید نگوید که چه شده، چرا که اشک من در چشمانم به‌سان قطره‌ای است که در پیرامون آن احساسات و غم‌های بی‌پایان من را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی من از نبود خود به بی هویتی رسیدم، در این مسیر آن کسی که خود را فراموش کرده، نشانه من شده است.

هوش مصنوعی: اگر هزاران مشکل و دردسر را هم به من تحمیل کنی، باز هم به تو اعتراض نمی‌کنم؛ مگر اینکه این سختی‌ها فقط برای آزمایش من باشد.

هوش مصنوعی: با لطف و زیبایی معانی توجه کن، ای دل، و از کجا بودن گل‌های باغ من را نپرس.

هوش مصنوعی: به جان و دل خود را به صندوق تو سپردم، دیگر نگو که این مال توست یا مال من.