بابافغانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>می نوش که شد چمن زر افشان ز خزان</p></div>
<div class="m2"><p>رخ چون گل آتشین کن از آب رزان</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کز خاک بسی سرو و قد لاله عذار</p></div>
<div class="m2"><p>آیند روان روند چون باد وزان</p></div></div>

می نوش که شد چمن زر افشان ز خزان
رخ چون گل آتشین کن از آب رزان
کز خاک بسی سرو و قد لاله عذار
آیند روان روند چون باد وزان

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به زیبایی و طراوت چمن بعد از باران اشاره می‌کند و از زیبایی گل‌ها و رخسارهای چون گل حرف می‌زند. او دوست دارد که مانند باد، در دنیای طبیعی و زندگی حرکت کند و از زیبایی‌های طبیعت لذت ببرد. این شعر در واقع تجلی ارتباط انسان با طبیعت و زیبایی‌های آن است.

شمارهٔ ۳۰

شمارهٔ ۳۱

هوش مصنوعی: بیا می نوشید که چمن به زیبایی طلا درخشان شده است و از خزان، صورتت را مانند گل به سرخی و شادابی بیاور با آب زاینده.

می نوش که شد چمن زر افشان ز خزان

رخ چون گل آتشین کن از آب رزان

هوش مصنوعی: از خاک، بسیاری از سروها و لاله‌ها با زیبایی و شگفتی به وجود می‌آیند و مانند باد، با سرعت و حرکتی آزادانه به سوی آسمان می‌روند.

کز خاک بسی سرو و قد لاله عذار

آیند روان روند چون باد وزان

شمارهٔ ۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده