بابافغانی » دیوان اشعار » مفردات » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خوش آن ساعت که در آیینه می‌دیدیم ترا ای ماه</p></div>
<div class="m2"><p>تو هردم جلوه می‌کردی و من هم می‌کشیدم آه</p></div></div>

دیوان اشعار بابا فغانی شیرازی به کوشش احمد سهیلی خوانساری ۱۳۶۲ - بابافغانی - تصویر ۱۲۰

شمارهٔ ۳۷

خوش آن ساعت که در آیینه می دیدیم ترا ای ماه
تو هردم جلوه می کردی و من هم می کشیدم آه

هوش مصنوعی: در این مصرع، شاعر به زیبایی و جذابیت معشوقی که خود را در آیینه نشان می‌دهد اشاره می‌کند. او هر لحظه این جمال را می‌بیند و از زیبایی‌اش آهی می‌کشد، نشان‌دهنده‌ی حس تأمل و شگفتی او از دیدن معشوق است.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: ساعت شیرینی بود که در آینه تو را می‌دیدیم، ای ماه! تو همیشه درخشندگی و زیبایی می‌داشتی و من در همان حال، آه و ناله می‌کردم.

خوش آن ساعت که در آیینه می‌دیدیم ترا ای ماه

تو هردم جلوه می‌کردی و من هم می‌کشیدم آه

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده