هوش مصنوعی: برخیز و صبح را روشن کن، مانند ماهی که کامل است. به کسی که تشنه‌ی آفتاب است، جام نورانی خود را بده.

هوش مصنوعی: خطی زیبا بر لب زلف، چهره‌ای جذاب و فریبنده‌ای که عقل و دین را به چالش می‌کشاند، دانه و دام خود را پهن کرده است.

هوش مصنوعی: وای بر آن گیاه نورس که آن خط سبز رنگ، به خاطر پاکی‌اش، در کنار آب زندگی می‌کند و جایگاه خود را پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: تا وقتی که دیدم تو مانند ماه نیمه بر لب بام من ایستاده‌ای، به خاطر این نعمت شکرگزاری می‌کنم و سجده می‌زنم برای ستاره‌ای که در آسمان زندگی‌ام درخشان است.

هوش مصنوعی: ای سنگ جفا، تو چرا بر دیگران سختی می‌کنی؟ به نازکی، محبت و رحمت عمومی خود را نسبت به ما نازل کن.

هوش مصنوعی: تو که مدام به یاد زیبایی او هستی، شاد باش و سپاسگزار خوشی‌های زندگی‌ات.

هوش مصنوعی: اگر کسی دیگر به من سلام کند و من را بسوزاند، تنها خودت را نشان بده تا من بتوانم سلام خودم را تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: تو از کنار من می‌گذری و با ناز و نازک‌خیالی برخورد می‌کنی، اما خواهش می‌کنم با گفتار نیکوت چیزهای خوبت را از من پنهان نکن.

هوش مصنوعی: اشعار کنایه از احساسات عمیق و غمگینی هستند که بر دل شاعر سنگینی می‌کند. این شاعر با شنیدن صدای فغان و ناله‌های دلگیر در صبح و غروب به شدت پریشان و حزین می‌شود، و این احساس از درد و دلتنگی ناشی از زندگی است. لحظات صبحگاهی و شامگاهی برای او مملو از غم و اندوه است و این غم به هم می‌آمیزد.