هوش مصنوعی: در شبی که فقط تصور می‌کنم موهای زیبا و خمیده‌ات را، هزار بار جانم را برایت می‌بوسم و با چشمانم به تو نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: به من که در صبح دعای وصال شکوفا شدم، چگونه می‌توانم انتظار گل‌های تازه‌ای را بکشم؟

هوش مصنوعی: خیالم آرام نمی‌گیرد تا زمانی که بوی گلی در این باغ تنفس کنم و دمی استراحت کنم.

هوش مصنوعی: من که از دل خونم بر زمین می‌ریزد، به خاطر زیبایی که یادآور ساقی است، احساس می‌کنم که کدامین دل‌خوری و اندوه را باید تحمل کنم.

هوش مصنوعی: من از چمن عشق غیر کسی بهره‌ای نداشتم و هنوز هم هزار درد و غم از هر گل به دل دارم.

هوش مصنوعی: من در این مسیر (زندگی) سفر می‌کنم و به زودی می‌توانم یادداشتی از تجربیاتم بنویسم که نوشته‌ام را به خوبی توصیف کند.

هوش مصنوعی: غیر از دهان تو که از هیچ آفریده شده، چه شگفت است که من از هیچ آفریده‌ای سرزنش می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل من بی‌قرار و غمگین است، و به دنبال کسی می‌گردم که دردی را با هم به اشتراک بگذاریم و برای این دل رنج‌کشیده، فریادی برآورم.