هوش مصنوعی: ای ساقی، وقتی که دیشب مرا مست کردی و از شادی و شوق غرق در خوشحالی شدم، حالا چطور می‌توانم این شراب دیگری را که از تو گرفته‌ام، دوباره بنوشم؟

هوش مصنوعی: چرا زود مست می‌شوی و لب می‌زنی؟ وقتی که تو ساغر را به من می‌دهی، من چگونه می‌توانم در این حال هوشیار بمانم؟

هوش مصنوعی: می‌گویند که تو با دیدن زیبایی‌ها غمگین می‌شوی و در دل ناله می‌کنی. حال چگونه می‌توانم با این افراد بلند قد که لباس‌های زیبا به تن دارند، برخورد کنم؟

هوش مصنوعی: می‌دانم که آرزوی من دست نیافتنی است، اما این خیال در ذهنم همواره زنده است و نمی‌توانم آن را کنار بگذارم.

هوش مصنوعی: دل می‌گوید که من در این داستان اختیار ندارم، حال چگونه می‌توانم خود را از صحبت‌های تو ساکت نگه‌دارم؟

هوش مصنوعی: تو بد و بی‌راه می‌گویی و می‌گویی که به وصال نیندیشم و فقط صبر کنم. اما من نمی‌توانم تلخی بی‌محبتی‌ات را تحمل کنم، حالا چطور می‌توانم به سخنان تو گوش دهم؟

هوش مصنوعی: من از غمت به اندازه‌ای ناراحتم که درد و رنج این می‌خواری در این مهمانی بهشتی را فراموش نمی‌توانم کنم.

هوش مصنوعی: سرم را به خاک نیستی سپردی و هنوز هم دلم می‌سوزد، که چگونه می‌توانم با تو که در آغوشم هستی، دست در دست هم بگذارم.

هوش مصنوعی: دل من دیگر توان فریاد و ناله نداد، و دوست من که موهایش را از روی شانه‌اش کنار نمی‌زند، من چه باید بکنم؟