هوش مصنوعی: من از دنیای هوشیاری و فکر و اندیشه فاصله گرفته‌ام و حالا با حالتی سرشار از شادی و خوشی، از نزد افراد پرهیزکار و زاهدان دور می‌شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که شفق (نور نارنجی و قرمز هنگام غروب) بر افق نشسته، من با شور و اراده خود، عزم بالا رفتن از کوه‌ها را دارم، در حالی که زیبایی و سرخی مانند خون در آسمان در حال پخش شدن است.

هوش مصنوعی: من مرغی هستم که در صبح بهاری به باغ گلستان می‌روم و بادی که در روز نوروز می‌وزد، پیام فصل نو را به همراه دارم.

هوش مصنوعی: من از این محفل می‌روم و خاطرات دوستان عزیزم را در ذهنم مرور می‌کنم. از این باغ نیز می‌روم و صدای هزاران گل را با خود می‌برم.

هوش مصنوعی: اهل تقوا و پرهیزکاری که در حال تحمل دردهای عشق هستند، هیچ افزونی‌ای بر غم‌هایشان ندارند. من برای رفع این دردها به مهمانی میگساران می‌روم.

هوش مصنوعی: گوش‌هایم مانند نقره و صورتم مانند گل لاله است، من دانهٔ دل را به سمت گوشواره‌های طلایی می‌برم.

هوش مصنوعی: هر کس که قادر باشد به مانند من در دنیای پرفراز و نشیب حرکت کند و به موفقیت برسد، باید بداند که من به راحتی از چنگال قدرت‌های بزرگ و ثروتمند، پیروزی به دست می‌آورم.

هوش مصنوعی: از دل پرشور خود، چند جمله‌ای می‌نویسم و هدیه‌های جان‌سوزی برای دوستانم می‌برم.