هوش مصنوعی: نگاه کردن به چهره‌ی تو، خانه‌ی دل را پر از غم و سیاهی کرده است؛ این آتش‌سوزی که به بار آورده، ناشی از زیبایی چهره‌ی توست که مانند ماه می‌درخشد.

هوش مصنوعی: ما به خاطر تماشای تو شگفت‌زده‌ایم؛ چین‌ها و انحناهای پیشانی و موهایت ما را با تدبیر و سیاست‌های مختلف به وجد می‌آورد.

هوش مصنوعی: چه برسر کسی می‌آید که تمام عمرش را صرف تماشای تو کرده و هر بار که به دور و برش نگاه کرده، فقط وجه تو را در آینه دیده است؟

هوش مصنوعی: امشب من به میهمانی نبودم و نمی‌دانم آن معشوق چه غم‌هایی کشید و چطور به حال خود نالید.

هوش مصنوعی: از آن روزی که عزیزان ما را دنبال کردند و پیدا نکردند، حتماً فریاد و آه‌ و ناله‌ای بلند خواهد شد. این از زمانی است که دیگران بر آن عزیزان ظلم و ستم کردند و آنها را زیر پا گذاشتند.

هوش مصنوعی: از آن درخت نخل جوان چه بسا روزی عاشق شود و در این عشق عمر خود را هدر کند.

هوش مصنوعی: فغانی که همیشه نزدیک‌تر از سایه به او بود، حالا از او بسیار دور افتاده است و نمی‌دانم چه خطایی کرده که به این حال درآمده.