هوش مصنوعی: عشق را می‌توان به منزله‌ی نیرویی دانست که جان را به حرکت درمی‌آورد. اگرچه جان به تنهایی بر تمامی ارکان عالم تسلط دارد، اما قلب، محل صفات عشق است. از این رو، عشق به نوعی غیرمادی و پنهان است، زیرا جوهر و صفات آن بیشتر از یک نقطه نیست. اگر عشق وابسته به عالم حادث بود، آنگاه باید تحت تأثیر ویژگی‌های آن تکثیر می‌شد و وحدت در آن نبود. و اگر نسبت به عالم قدیم داشت، صفاتی فراتر از ذات داشت، اما نه خود ذات می‌بود و نه غیر آن، و در نهایت، تنها یک نقطه است. به این دلیل، عشق نه با عاشق درهم می‌آمیزد و نه در معشوق حضور می‌یابد. این ارتباط به گونه‌ای است که هر یک به سمت دیگری کشیده می‌شود. عشق نه معشوق است و نه عاشق، هرچند که در حقیقت، خود می‌تواند به هر دو تعبیر شود. اگر به عالم حادث وابسته باشد، هیچ یک از این دو نیست و نقش واسطه را ایفا می‌کند، و اگر به عالم قدیم تعلق داشته باشد، هم عاشق است و هم معشوق و هم خود عشق.