هوش مصنوعی: من به دشت می‌روم و می‌بینم که زیبایی‌های ماه در شب، مثل نقره‌ای درخشان بر روی زمین پاشیده شده‌اند.

هوش مصنوعی: دشت پرآب و آسمان در وضعیتی بد و تاریک به نظر می‌رسد، به طوری که تمام اطراف آن تحت تأثیر این حالت است. آسمان به وضوح از پوشش خود بیرون آمده و نمایان شده است.

هوش مصنوعی: در تمام فضاها، مهی غمگین و افسرده در حال حرکت است و این احساس به خاطر وجود شمعی خاموش و مرده به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: چه فضایی وجود دارد؟ صحبت از مرگ و نابودی بود! چه وضعیتی است؟ بویی ناخوشایند و دلیری از مردگان به مشام می‌رسد!

هوش مصنوعی: در هر گوشه‌ای از این مکان، ترس و مرگ به وضوح احساس می‌شد، حتی اگر صداها به اندازه سر سوزنی هم نبودند.

هوش مصنوعی: دوباره بگو که صدای مردگان خبری بوده است!

هوش مصنوعی: گاهی صدای یک پرنده در حال پرواز به گوش می‌رسد و گاهی صدای جغدی.

هوش مصنوعی: در هر مقبره‌ای، سنگی تیره قرار دارد که مانند درختان بریده شده از نیمه، بی‌ریشه و بی‌وطن به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: زیر پایم همواره، جمجمه‌های انسان‌های گذشته که با سکوتشان، گویی در حال گفتگو با من هستند و من نیز در این میان به فکر فرو رفته‌ام.

هوش مصنوعی: گویا از بی‌احساسی، در زبانم کلمات بی‌روح و بی‌حس وجود دارد.

هوش مصنوعی: در شب مورد نظر، قدم هشتم بر روی خاک سر مردم گذاشته شد و داستان‌های زیادی از آن شب به یادگار مانده است.

هوش مصنوعی: باشد که سایه‌ی درختان نخل بر همسایه‌ام گسترده شود، سایه‌ای که گاهی روی من می‌افتد و گاهی از من دور می‌شود.

هوش مصنوعی: من در این تردید و وسوسه، از نمای این پرده، روح مردگان را می‌بینم که در اینجا ظهور کرده‌اند.

هوش مصنوعی: حضور آن‌ها باعث ایجاد هیجان و شور و شوق در اطراف شده است.

هوش مصنوعی: زندگی انسان گاهی شتاب و جنب و جوش دارد و گاهی هم آرام می‌شود و به خواب و استراحت می‌پردازد.

هوش مصنوعی: باد با شدت وزیدن درختان را به هم می‌زند و همه‌جا پر از هیجان و شور و شلوغی است؛ به گونه‌ای که هر طرف صدای زلزله و نگرانی به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: خاک مردگان به گرد و غبار تبدیل شد و این گرد و غبار به آسمان رفت. صدها هزار آه و ناله از دل‌های مرده در این هوا وجود دارد.

هوش مصنوعی: دل بی‌احساس، به تماشا نخلستانی نمی‌نگرد که از این گرد و غبار پر است.

هوش مصنوعی: هر ورق و هر درختی نشانه‌ای از مرگ است و نمایش‌دهنده‌ی این حقیقت که مرگ در هر گوشه‌ای وجود دارد. زندگی و مرگ به هم پیوند خورده‌اند و هر لحظه می‌تواند یادآور این واقعیت باشد.

هوش مصنوعی: باد، برگ‌های درختان را به زمین می‌ریزد و این مثل دعوت مرگ است که به سراغ من آمده است.

هوش مصنوعی: از چهره آسمان، نشانه‌های قدیمی به‌صورت لکه‌های سفیدی به‌وجود می‌آید و ماه نیز نشانه‌های دشواری و درد را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: برف نماد مرگ است و یا ابرهایی که همچون کفن باران می‌ریزند.

هوش مصنوعی: این صحنه پر از ترس و مرگ است و من به خاطر صدای زیاد، دیگر نمی‌توانم بشنوم.

هوش مصنوعی: این دنیا محلی است که جمعی از خاموشان در آن آرامش می‌یابند و به نوعی مرگ یا عدم را تجربه می‌کنند.

هوش مصنوعی: مکان آرامش و امنیت بهترین جایگاه برای آرامش و استراحت است و جایی که انسان می‌تواند به دور از دغدغه‌های دنیا باشد.

هوش مصنوعی: این مکان پر از افرادی است که در حال نشئگی و سرخوشی به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: این زمین بر اثر تأثیرات مختلف پر از خواسته‌ها و آرزوهای مردمان است، اما در نهایت، همان گونه که خاک بدن انسان‌ها را در خود می‌گیرد، آز و آرزوها نیز در سرانجام به فراموشی سپرده می‌شوند.

هوش مصنوعی: مادر بر روی جسد پسرش ناله و شیون می‌کند و عروس‌ها در حالی که کفن به دست دارند، شوهران خود را می‌نگرند.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که چشم پیر هفتادساله، از اشک زمین تر شده است؛ او در تمام طول عمرش، غم و دردهایی را مشاهده کرده است.

هوش مصنوعی: این برای من به معنای این است که در هر هفته، هفتاد بار بیشتر از آنچه که دیده‌ام را مشاهده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من در این تفکر هستم و به خاطر آن، نسیم باعث شده که گوشم از خاک روستای «مه آباد» آلوده شود.