هوش مصنوعی: اگر به من عمر جاودانی بدهند، سپس بر سرم تاج شاهی خواهند گذاشت.

هوش مصنوعی: به حقیقت، ممکن است که از من یک سرزمین به وجود بیاید و تحت فرمان من نیروهایی ظهور کنند.

هوش مصنوعی: برای من تختی از طلا می‌گذارند و در بهترین کاخ، مرا جا می‌دهند.

هوش مصنوعی: دو صد دختر زیبا و دلربا دور و برم هستند و همواره در کنارم حضور دارند.

هوش مصنوعی: به خوشی و شادمانی بگذرانند و در ایام زندگی‌ام، به خاطر من باده بنوشند.

هوش مصنوعی: من همین‌طور با همین وضعیت و شرایط زندگی می‌کنم و گذر زمان، ماه و سال بی‌وقفه ادامه دارد.

هوش مصنوعی: تمام مردم با ثروت و مقام، به حال من حرص می‌زنند و حسرت می‌خورند.

هوش مصنوعی: اگر کسی در آن لحظات سخت از من بپرسد: ای بهترین سرنوشت و خوش شانسی کجاست؟

هوش مصنوعی: تو به اندازه کافی از خوشی و لذت‌های زندگی بهره‌مند شده‌ای، بنابراین اگر به نظر تو دنیا خوب و زیباست، این موضوع قابل درک و طبیعی است.

هوش مصنوعی: می‌پرسم از او که خوشی در این دنیا چیست؟ جوابی نمی‌گیرم جز این که می‌گوید: هیچ خوشی‌ای وجود ندارد جز نارضایتی و ناخرسندی. در واقع، هیچ چیز خوشی واقعی در زندگی نیست.

هوش مصنوعی: همین این همه زیبایی‌ها و خوشی‌هایی که در اطرافم وجود دارد، همیشه با من است و در طول روز و شب مرا همراهی می‌کند.

هوش مصنوعی: این مکان و این قدرت و همین وضعیت به شکلی پایدار و ثابت باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: هر روز و شب، همین خوشحالی و خوشی وجود دارد و صداهایی از شادی و لذت به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: به آن لحظه‌ای که دل آرزو کرد و به چیزی نرسید، نمی‌ارزد!