دیده معطوف ، دهان غنچه دلدار کردم
روزه دار عشق بودم، من به هیچ افطار کردم

روبرو کردم گل روی تو، با گل در گلستان
پیش چشم مردم گل گذار، گل را خار کردم

شمع را گفتم تو را عیب، این که رازت بر زبان است
از خجالت آب شد ، تا من این اظهار کردم