هوش مصنوعی: پیر شیراز، شیخ روزبهان، در صداقت و پاکی بی‌همتاست.

هوش مصنوعی: اولیا به عنوان نگینی باارزش و خاص در زندگی انسان‌ها شناخته می‌شوند، که وجودشان به مانند روحی در طول زندگی انسان‌هاست و این روح به زندگی و وجود آن‌ها معنا و جلوه می‌بخشد.

هوش مصنوعی: او پادشاه عشق و عرفان بود و رهبر تمام کسانی که به حقیقت و وصال رسیده بودند.

هوش مصنوعی: زمانی که روز عشق به اوج می‌رسد، اوضاع و احوال روز بهتر و بهتر می‌شود.

هوش مصنوعی: سال‌ها در زیبایی و جذابیت کسی روز و شب را سپری کرده بود و شب‌ها را به روز تبدیل کرده بود.

هوش مصنوعی: او دلبری داشت که مثل فرشته بود و زیبایی صورتش چشمان را روشن می‌کرد.

هوش مصنوعی: ناگهان فردی نادان را دید که آن پری، پاهای شیخ را می‌مالید.

هوش مصنوعی: او به سوی دژ اتابک رفت، سریع‌تر از حرکت برق و رعد و برق.

هوش مصنوعی: گفت: ای فرمانروا و پیشوای دین، کمک کن! پای خود را به جوان خوش‌چهره سپرد.

هوش مصنوعی: سعد زنگی به خاطر ایمانی که به شیخ داشت، به او تهمت زد.

هوش مصنوعی: روزی تصمیم گرفتم که به عیادت شیخ بروم و حالتی از او را دیدم که با آنچه همیشه از او می‌شناختم، متفاوت بود.

هوش مصنوعی: دلبری را دید که مانند ماه درخشیده است، و او در آغوش خود پای یک انسان فقیر را گرفته است.

هوش مصنوعی: چون که اتابک با چشم خود مشاهده کرد، از شدت حیا به آرامی لبخندی زد.

هوش مصنوعی: نزدیک شیخ، منقلی وجود داشت که پر از آتش بود و شعله‌های آن به شدت روشن و سوزان بود.

هوش مصنوعی: پای‌ها از کنار آن دختر زیبای چابک به آتش‌افروزی نزدیک شدند.

هوش مصنوعی: او گفت: هرچند چشمم در حیرت و سردرگمی است، اما قدم‌هایم به یک اندازه پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: آتش از بدن خود خواهان سوزش است، همان‌طور که فرد نادان نیز از درک و شعور خود رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: گل، در برابر ابراهیم، به آتش سرانجامی ندارد و تجلی آن به جسم موسی تاثیری نمی‌گذارد.

هوش مصنوعی: نگاه ما به چشمان تو زندگی‌بخش است و تمایل دل، نتیجه‌ای معنوی دارد.

هوش مصنوعی: نگاهی که با سادگی و صفا به طبیعت بیندازیم، می‌تواند واقعاً بر ما تأثیر بگذارد و ما را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: اگر تو بر روح و دلت غم او تأثیر نمی‌گذاری، من همیشه به این احساس وابسته‌ام.