هوش مصنوعی: وقتی به شهر محبوبم رسیدم، ویژگی‌های زیبایی او را با ناچیزی وصف کردم.

هوش مصنوعی: او به مسجد جامع وارد شد و کرامات و نشانه‌های بزرگان و ولیان را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: پس از آن که نماز جمعه را با جماعت به جا آورد، فرد فقیر و دردمند.

هوش مصنوعی: از مکان نماز جمعه، بر روی منبر، محفل عاشقان روشن و پرنور شد.

هوش مصنوعی: سخنی را به زبان آورد که حقیقتی عمیق در آن نهفته بود و مردم نتوانستند به درستی آن را درک کنند.

هوش مصنوعی: گفت: اگرچه مشکلات زیادی دارم، اما در نهایت این چوب خشکی می‌فهمد که چه بر سر من آمده است.

هوش مصنوعی: منبر از جای خود بلند شد و به حالت عمودی در هوا قرار گرفت.

هوش مصنوعی: شیخ به او گفت: ادب را رعایت کن و حرکاتت را کنترل کن، بگذار عاشقان به راه خود ادامه دهند.

هوش مصنوعی: منبر جایی بود که استاد قریب حدود پنجاه مجلس را به جان خود گذراند و از آنجا خارج شد.

هوش مصنوعی: شیخ پرسید: آیا آن کس که نور و روشنی مجلس ماست، چرا هنوز به مجلس نیامده است؟

هوش مصنوعی: زمانی که عشق در دل نباشد، مجلس و محفل من تاریک و بی‌روح است و گفتگو در مورد عشق نیز کم‌جان و کم‌معنا خواهد بود.

هوش مصنوعی: هر کسی که نتواند تمایزی میان تاریکی‌ها برقرار کند، به نوعی توجیهی برای خود دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده است که در دل و جان انسان، روشنایی و راهنمایی وجود ندارد، مگر اینکه عشق و علاقه واقعی در آنجا حضور داشته باشد. در واقع، تنها زمانی می‌توانیم نور و روشنایی در درون خود پیدا کنیم که احساسات و دل‌باختگی واقعی را تجربه کنیم.

هوش مصنوعی: وقتی معشوق به مجلس عشق نیامد، عاشقان از درد جدایی جان خود را از دست دادند.

هوش مصنوعی: یاد او بر زبان مانند برکتی است که می‌تواند اشیای بی‌جان را به حرکت درآورد.

هوش مصنوعی: کسی که نشانه‌ای از محبت او در دل دارد، می‌داند که عشقش تا چه حد تاثیرگذار است، به‌گونه‌ای که حتی اشیای بی‌جان به خاطر این عشق جان و زندگی پیدا می‌کنند.

هوش مصنوعی: عاشقان وقتی درباره او صحبت می‌کنند، تمام دیوارها و فضا به شنیدن آنها توجه می‌کنند.

هوش مصنوعی: عاشق به خاطر دوری محبوبش به شدت رنج می‌کشد و مثل چوبی که به منبر تکیه داده شده، همیشه در جستجوی عشق و وصال اوست.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌دانی این حرف چیست، یقیناً باید بروی و دقت کنی که سر او در کجا قرار دارد، مثلاً در صحن مسجد.